Waldemar II Zwycięski

Z Wikipedii

Dannebrog

Grób króla Waldemara i jego pierwszej żony Dagmar w kościele w Ringsted

Waldemar II Zwycięski (ur. 1170, zm. 28 marca 1241) - król Danii w latach 1202 - 1241.

Syn króla Danii Waldemara I Wielkiego (zm. 1182) i księżniczki ruskiej Zofii (zm. 1198), córki Włodzimierza nowogrodzkiego (istnieje mniejszościowy pogląd, że była córką Wołodara, księcia mińskiego). Brat króla Kanuta VI, swego poprzednika na tronie duńskim. Dwukrotnie żonaty: pierwszą żoną była Dagmar, zwana również Małgorzatą (zm. 1213), córka króla Czech Przemysła Ottokara I, drugą żoną była Berengaria (zm. 1221), córka króla Portugalii Sanczo I Kolonizatora. Z pierwszego małżeństwa pochodził syn Waldemar III (zm. 1231 w wieku 16 lat), pozostałe dzieci pochodziły z drugiego małżeństwa, byli to królowie Danii Eryk IV, Abel, Krzysztof I i córka Zofia (zm. 1247), która została żoną Jana I margrabiego Brandenburgii z dynastii askańskiej. Waldemar I miał także dwójkę bastardów: Nielsa I (zm. 1218/1219), hrabiego Halland oraz Knuta księcia Estonii, Blekinge i Lolland (zm. 1260).

Waldemar Zwycięski uważany jest za jednego z lepszych królów w historii średniowiecznej Danii. Jego największym osiągnięciem było podbicie Estonii w roku 1219. Legenda mówi, ze podczas bitwy niebo przybrało kolor czerwony i pojawił się na nim biały krzyż. Ten symbol, Dannebrog, do dziś stanowi flagę Danii. Estonia pozostała pod duńską administracją do roku 1346.

W 1223 roku Waldemar wdał się w konflikt z Henrykiem ze Schwerinu, który za nieuszanowanie swoich pretensji spadkowych uwięził go wraz z synem w zamku Danneburg nad Łabą. Cesarz Fryderyk II zaoferował zapłacenie okupu, ale po zawarciu układu w tej sprawie zainterweniował papież Honoriusz III, który zagroził Henrykowi interdyktem. Wtedy cesarz wycofał się i jako mediatora wysłał wielkiego mistrza krzyżackiego Hermana von Salza. 24 lipca 1224 zawarto za jego pośrednictwem układ, który nie wszedł jednak w życie. Wybuchła wojna, która doprowadziła do nowego, jeszcze mniej korzystnego dla Danii układu, na mocy którego Dania traciła wszystkie podbite ziemie słowiańskie z wyjątkiem Rugii. W 1225 roku Waldemar został uwolniony, jego syn wyszedł z więzienia rok później.

W 1227 Waldemar zaatakował północne Niemcy z nadzieją odzyskania utraconych terytoriów, został jednak pokonany w bitwie pod Bornhöved. Porażka ta oznaczała koniec duńskiego panowania nad Bałtykiem. Od tego momentu król skupił się na wewnętrznym wzmacnianiu kraju - stworzył pierwszy duński kodeks prawa (Jyske Lov), ukończony w 1241 roku (zob. Codex Holmiensis).

Zgodnie z obowiązującymi wówczas w Europie tendencjami Waldemar podzielił w testamencie państwo między swych synów. Otrzymali on następujące dzielnice: