Warszawski Uniwersytet Medyczny

Z Wikipedii

Warszawski Uniwersytet Medyczny

Dane
Nazwa łacińska	Universitas Medica Varsoviensis
Założony	1809 (samodzielna uczelnia od 1 stycznia 1950)
Miejsce	Warszawa, Polska
Studenci	ponad 10000
Rektor	prof. dr hab. Marek Krawczyk
Adres	ul. Żwirki i Wigury 61 02-091 Warszawa
Telefon centrali	(0-22) 57-20-993 fax: (0-22) 57-20-154
Strona	www.wum.edu.pl
Mapa
Warszawa

Warszawski Uniwersytet Medyczny, do 2008 Akademia Medyczna w Warszawie - największa polska wyższa uczelnia medyczna.

Uczelnia mieści się w Warszawie; rektorat znajduje się przy ul. Żwirki i Wigury 61. Zajęcia odbywają głównie w "kampusie Banacha" (budynki WUM w kwadracie ulic Banacha, Żwirki i Wigury, ks. Trojdena i Pawińskiego) oraz "kampusie Lindleya" (Lindleya, Nowogrodzkiej, Chałubińskiego, Oczki)

Na 11 kierunkach i w 3 specjalnościach kształci się w niej ponad 10 tys. studentów, w tym ponad czterystu obcokrajowców. Kadra dydaktyczno-naukowa liczy ponad 1,4 tys. pracowników, w tym blisko 100 profesorów tytularnych.

Spis treści

1 Władze uczelni
2 Wydziały
3 Szpitale kliniczne
4 Członkostwo w stowarzyszeniach i programach
5 Historia
6 Zobacz także
7 Linki zewnętrzne
8 Przypisy
9 Bibliografia

[edytuj] Władze uczelni

W kadencji 2005-2008 rektorem uczelni jest prof. dr hab. Leszek Pączek.

Prorektorzy:

Prorektor do spraw Dydaktyczno-Wychowawczych: prof. dr hab. Piotr Zaborowski
Prorektor do spraw Nauki i Współpracy z Zagranicą: prof. dr hab. Ryszarda Chazan
Prorektor do spraw Klinicznych, Inwestycji i Współpracy z Regionem: prof. dr hab. Wiesław Gliński
Prorektor do spraw Kadr: prof. dr hab. Jerzy Stelmachów

[edytuj] Wydziały

W skład uczelni wchodzą następujące wydziały:

I Wydział Lekarski z Oddziałem Stomatologicznym (kierunki: lekarski, lekarsko-dentystyczny, zdrowie publiczne specjalności audiofonologia i elektroradiologia)
II Wydział Lekarski z Oddziałem Nauczania w Języku Angielskim oraz Oddziałem Fizjoterapii (kierunki: lekarski, fizjoterapia)
Wydział Farmaceutyczny (kierunki: farmacja, analityka medyczna)
Wydział Nauki o Zdrowiu (kierunki: zdrowie publiczne, pielęgniarstwo, położnictwo, ratownictwo medyczne, dietetyka)

Ponadto, działalność dydaktyczną prowadzi Centrum Kształcenia Podyplomowego odpowiedzialne za nauczanie dyplomowanych lekarzy, farmaceutów i magistrów-specjalistów w różnych dziedzinach powiązanych z medycyną.

[edytuj] Szpitale kliniczne

Warszawski Uniwersytet Medyczny jest organem założycielskim 5 szpitali klinicznych, w których prowadzi się działalność leczniczą, dydaktyczną i badania naukowe.

Największy polski szpital - Centralny Szpital Kliniczny przy ulicy Banacha 1a w Warszawie

Szpitale kliniczne WUM
Pełna nazwa	Adres	Profil działalności leczniczo-naukowej
Samodzielny Publiczny Dziecięcy Szpital Kliniczny im. Mieczysława Michałowicza	ul. Marszałkowska 24 Warszawa	chirurgia pediatryczna
Samodzielny Publiczny Kliniczny Szpital Okulistyczny w Warszawie	ul. Sierakowskiego 13 Warszawa	okulistyka
Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny im. Władysława Szenajcha w Warszawie	ul. Działdowska 1 Warszawa	pediatria
Szpital Kliniczny im. Księżnej Anny Mazowieckiej w Warszawie	ul. Karowa 2 Warszawa	ginekologia
Samodzielny Publiczny Centralny Szpital Kliniczny w Warszawie	ul. Banacha 1a Warszawa	-
Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus – Centrum Leczenia Obrażeń w Warszawie	ul. Lindleya 4 Warszawa	-

[edytuj] Członkostwo w stowarzyszeniach i programach

Warszawski Uniwersytet Medyczny jest członkiem kilku organizacji międzynarodowych: UNESCO, Europejskiego Stowarzyszenia Uniwersytetów (EUA), Association for Medical Education in Europe (AMEE) i European Credit Transfer and Accumulation System – Medical Association (ECTS-MA).

W ramach programu Socrates-Erasmus uczelnia współpracuje z 29, a w ramach programu Central European Exchange Program for University Studies (CEEPUS) z 8 uczelniami zagranicznymi.

[edytuj] Historia

Korzenie uczelni sięgają 1809 roku, kiedy to z inicjatywy lekarzy – Augusta Wolffa, Jacka Dziarkowskiego, Józefa Czekierskiego i Franciszka Brandta – oraz asesora farmacji, Józefa Celińskiego, powstała Akademia Lekarska.

W 1816 roku Akademię Lekarską włączono jako Wydział Lekarski w skład powołanego przez władze zaborcze Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Uniwersytet funkcjonował do października 1831 r., kiedy to po powstaniu listopadowym zlikwidowano wszystkie wyższe uczelnie Królestwa Polskiego. Akademickie nauczanie medycyny w Warszawie zostało przerwane na 26 lat, a rozwój naukowy i zawodowy środowiska lekarskiego dbały w tym czasie Warszawskie Towarzystwo Lekarskie oraz Rada Lekarska Królestwa Polskiego.

Wybuchy kolejnych epidemia"epidemii i brak odpowiedniej liczby lekarzy wymusiły na zaborcy podjęcie decyzji o powołaniu uczelni medycznej. Najpierw w 1857 roku powołano Akademię Medyko-Chirurgiczną, kontynuującą tradycje Wydziału Lekarskiego Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie w 1862 roku Akademię przyłączono do Szkoły Głównej Warszawskiej jako Wydział Lekarski.

Wzmożona rusyfikacja uczelni po upadku powstania styczniowego przerwała jej działalność. W 1869 r. powstał Cesarski Uniwersytet Warszawski, w którym obowiązkowym językiem wykładowym zamiast polskiego stał się rosyjski, a miejsce utalentowanych polskich wykładowców zajęli mniej zdolni Rosjanie. Z tych powodów uczelnia była bojkotowana przez patriotyczną młodzież, która na studia medyczne wybierała się m.in. do Dorpatu lub Petersburga.

Odrodzenie warszawskiego kształcenia medycznego stało się możliwe dopiero w początkach I wojny światowej, gdy w 1915 r. do Warszawy wkroczyli Niemcy. Do najbardziej zaangażowanych organizatorów nowego Uniwersytetu Warszawskiego należał wówczas lekarz i społecznik – Józef Polikarp Brudziński, który został pierwszym rektorem odrodzonego uniwersytetu.

Zanim w 1916 roku powołano samodzielny Wydział Lekarski, przez pierwsze 10 miesięcy działalności uniwersytetu nauczanie medycyny odbywało się w Oddziale Przygotowawczo-Lekarskim przy Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym. Pierwszym dziekanem Wydziału Lekarskiego został prof. Leon Kryński. Kadrę stanowili profesorowie praktykujący od lat w Warszawie oraz osoby które przenosiły się z innych ośrodków akademickich, najczęściej z Krakowa i ze Lwowa. Niektórzy z nich porzucali dotychczasową karierę akademicką i znaczne osiągnięcia, by budować od podstaw warszawską uczelnię. Wśród nich był wybitny polski internista – prof. Antoni Gluziński, przed I wojną światową rektor i dziekan Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu we Lwowie.

Odrodzony Uniwersytet powołał w swojej strukturze osobny wydział dla kształcenia farmaceutów. Najpierw w 1915 r. utworzono kursy farmaceutyczne, które od roku akademickiego 1917/18 przemianowano na Studium Farmaceutyczne. W 1920 r. Studium to przekształcono w Oddział Farmaceutyczny przy Wydziale Lekarskim. Następnie rozporządzeniem Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 29 stycznia 1926 roku przy Uniwersytecie Warszawskim został utworzony pierwszy w Polsce samodzielny Wydział Farmaceutyczny. Jego dziekanem został prof. Władysław Mazurkiewicz.

W 1920 r. powołano w Warszawie Państwowy Instytut Dentystyczny kształcący dentystów na poziomie wyższym. Instytutowi, który nie posiadał pełnych praw akademickich, patronował Wydział Lekarski UW. Kadra naukowa wydziału uzupełniała obsadę nauczycieli akademickich instytutu i była gwarancją wysokiego poziomu nauczania. W 1933 przemianowano tę uczelnię na Akademię Stomatologiczną. Działała ona do 1949 roku, kiedy została włączona jako Oddział Stomatologiczny do Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego.

W latach II wojny światowej w ramach uniwersyteckiego podziemnego nauczania medycyny działała m.in. Szkoła Docenta Zaorskiego, której studenci i lekarze nieśli pomoc rannym i brali udział w walkach podczas powstania warszawskiego. Warszawska medycyna w latach wojny poniosła ogromne straty – z 23 profesorów ocalało tylko jedenastu, poległa także wielka liczba lekarzy, pielęgniarek i studentów.

W 1950 roku, z połączenia wydzielonych z Uniwersytetu Warszawskiego wydziałów lekarskiego i farmaceutycznego oraz Akademii Stomatologicznej, powstała samodzielna Akademia Medyczna w Warszawie. W jej murach kształcili się lub pracowali lekarze, którzy stali się legendami polskiej medycyny: profesorowie Ludwik Hirszfeld, Tytus Chałubiński, a współcześnie: Jan Nielubowicz, Tadeusz Orłowski, Zbigniew Religa.

22 marca 2008 roku uczelnia stała się uniwersytetem na mocy Ustawy z dnia 23 stycznia 2008 r^[1].