Wybory parlamentarne we Włoszech w 2008 roku

Z Wikipedii

Włochy

Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Włoch Ustrój polityczny Konstytucja Parlament Izba Deputowanych Przewodniczący Gianfranco Fini Senat Przewodniczący Renato Schifani Sąd Konstytucyjny Prezydent Giorgio Napolitano Premier Silvio Berlusconi Rada Ministrów Regiony Partie polityczne Wybory parlamentarne: 2006 • 2008 Polityka zagraniczna Wikiprojekt Polityka

Wybory parlamentarne we Włoszech w 2008 roku odbyły się 13 (8.00-22.00) i 14 kwietnia (7.00-15.00). Wraz z nimi przeprowadzane zostały wybory samorządowe.^[1]

Spis treści 1 Kryzys polityczny w 2008 roku 2 Kampania wyborcza 3 Sondaże 4 Wyniki 5 Przypisy

[edytuj] Kryzys polityczny w 2008 roku

6 lutego 2008 roku prezydent Włoch Giorgio Napolitano podpisał dekret o rozwiązaniu Izby Deputowanych i Senatu. Dekret o przedterminowych wyborach zakończył trwający przez dwa tygodnie kryzys polityczny, po tym jak Senat 24 stycznia 2008 roku nie wyraził wotum zaufania rządowi Romano Prodiego^[2].

Pomimo rozwiązania obu izb parlamentu na mocy art. 61 konstytucji ich kompetencje konstytucyjne wygasną z chwilą zebrania się nowo wybranego składu parlamentu.

Gabinet Prodiego wpadł w kryzys po tym, jak koalicję rządową opuściła chadecka partia Popolari-UDEUR. Wówczas lider partii Clemente Mastella zrezygnował z funkcji ministra sprawiedliwości, gdyż okazało się, że wraz z żoną i teściem jest objęty śledztwem antykorupcyjnym^[2].

[edytuj] Kampania wyborcza

• 5 marca lider opozycji Silvio Berlusconi ogłosił, że kandyduje po raz ostatni^[3].
• 9 marca urzędujący premier Romano Prodi zapowiedział zakończenie kariery politycznej^[4].
• 11 kwietnia, w ostatni dzień kampanii wyborczej odbyła się transmisja dwóch osobnych wywiadów telewizyjnych z głównymi rywalami - Walterem Veltronim i Silvio Berlusconim. Zastąpiły one bezpośrednią debatę między kandydatami^[5].

Hasło przewodnie bloku centroprawicowego brzmiało Podnieś się Italio, natomiast hasło centrolewicy - Można to zrobić. Oba nawiązywały do głównego tematu kampanii, którym była stagnacja gospodarcza Włoch^[6].

Już czasie trwania kampanii pojawiały się coraz liczniejsze apele skierowane do obu przywódców dwóch głównych ugrupowań o próbę porozumienia po wyborach. Komentatorzy zwracają uwagę na coraz pilniejszą konieczność przeprowadzenia głębokich reform politycznych i gospodarczych oraz zmianę ordynacji wyborczej. Niepokój budzi słabnąca pozycja Włoch na tle innych państw Unii Europejskiej, rozdrobnienie polityczne, duży wpływ ugrupowań skrajnych oraz silne wpływy mafijne^{[7] [8]}.

[edytuj] Sondaże

Wyniki z sondażu^[9] z 20 marca:

• Partia Demokratyczna - 34,5%
  • Partia Demokratyczna + Włochy Wartości - 38%
• Lud Wolności - 35,5%
  • Lud Wolności + Liga Północna - 43%
• Odrodzenie Komunistyczne + Partia Komunistów Włoskich + Demokratyczna Lewica + Federacja Zielonych - 7,5%
• Unia Chrześcijańskich Demokratów i Demokratów Centrum - 5,5%

Wszystkie sondaże z ostatnich dni kampanii dawały 5%-8% przewagi Ludowi Wolności w 630-osobowej Izbie Deputowanych, przewidując zarazem równowagę w przyszłym 315-osobowym Senacie^[10].

[edytuj] Wyniki

Według wstępnych wyników przewagę uzyskała centroprawicowa koalicja pod wodzą Berluscioniego, w obu izbach włoskiego parlamentu. W Izbie Deputowanych Lud Wolności wraz z Ligą Północną otrzymać może nawet 340 mandatów, zaś centrolewica - 239. Próg wyborczy przekroczyło też ugrupowanie niezrzeszone w żadnym z dwóch głównych bloków - UDC Casiniego (36 mandatów). Centroprawica uzyskała przewagę także w Senacie, gdzie uzyskać ma 168 mandatów, wobec 130 centrolewicy i 3 UDC. Frekwencję oszacowano na 80,2%^[11]. Wśród komentarzy dominuje zaskoczenie tak zdecydowanym zwycięstwem Berlusconiego. Zwraca się również na fakt wyeliminowania partii skrajnych, w tym komunistów, którzy nie będą reprezentowani w parlamencie po raz pierwszy od 60 lat. Fakt, że dwa główne ugrupowania mają łącznie 80% większość odbierany jest jako szansa na ustabilizowanie włoskiej sceny politycznej^[12].

Przypisy