Ziemia

Wokół Ziemi krąży jeden naturalny satelita – Księżyc oraz prawdopodobnie dwa księżyce pyłowe (księżyce Kordylewskiego) i znaczna liczba sztucznych satelitów. Stałą, stabilną orbitę posiada także planetoida 3753 Cruithne, która pozostając w rezonansie z orbitą Ziemi, przez niektórych naukowców jest uważana za drugi księżyc Ziemi.

Uformowała się około 4,5 miliarda lat temu.

Ziemia ma właściwą masę i grawitację dla utrzymania atmosfery, która chroni przed szkodliwym promieniowaniem ultrafioletowym, a także pole magnetyczne chroniące przed pochodzącym ze Słońca promieniowaniem korpuskularnym. Oddalenie od Słońca jest właściwe dla utrzymania odpowiedniej temperatury. Uważa się, że czynniki te sprzyjały powstaniu życia na naszej planecie. Jest największą z planet skalistych w Układzie Słonecznym, a także jak dotychczas jedynym znanym miejscem występowania życia.

Powierzchnia całkowita: 510,072 milionów km²
Powierzchnia lądowa: 148,94 milionów km² (29,2% powierzchni całkowitej)
Powierzchnia wodna: 361,132 milionów km² (70,8% powierzchni całkowitej)

[edytuj] Historia Ziemi

Zobacz więcej w osobnym artykule: Historia Ziemi.

[edytuj] Geografia Ziemi

Oceany:

Ocean Spokojny (Pacyfik)
Ocean Atlantycki (Atlantyk)
Ocean Indyjski
Ocean Arktyczny - przez niektórych jest uważany za czwarty ocean, ale niektórzy uznają tylko 3 wyżej wymienione oceany, a ten nazywają Morzem Arktycznym.
Ocean Południowy (według niektórych źródeł Ocean Południowy nie jest prawowitym oceanem, tylko częścią Oceanów Atlantyckiego, Spokojnego i Indyjskiego.)

Kontynenty:

Największe głębiny oceaniczne:

Rów Mariański - 11 022 m, dł. 2250 km
Rów Tonga - 10 882 m: dł. 2575 km
Rów Kurylsko-Kamczacki - 10 542 m; dł. 2250 km
Rów Filipiński - 10 497 m; 1325 km
Rów Kermadec - 10 047 m
Rów Izu-Ogasawara (dawniej: Bonin) - 9810 m (wg nie potwierdzonych danych 10 595 m)

Największe łańcuchy górskie:

Himalaje - 8848 m; dł. 2500 km
Karakorum - 8611 m; dł. 800 km
Hindukusz - 7690 m; dł. 800 km
Tien-szan - 7439 m; dł. 2500 km
Andy - 6960 m; dł. 9000 km
Kordyliery - 6194 m; dł. 8000 km
Kaukaz - 5642 m; dł. 1100 km
Góry Ellswortha - 5140 m; dł. 900 km
Alpy - 4807 m; dł. 1200 km
Atlas - 4165 m; dł. 2200 km

[edytuj] Budowa atmosfery

Zobacz więcej w osobnym artykule: Atmosfera.

[edytuj] Budowa wnętrza Ziemi

[edytuj] Skorupa

Zobacz więcej w osobnym artykule: Skorupa ziemska.

Skorupa ziemska jest zewnętrzną powłoką Ziemi. Rozciąga się od nieciągłości Mohorovičicia (zwanej też powierzchnią Moho) aż do powierzchni Ziemi. Powierzchnia Moho znajduje się na głębokości około 50-60 km, a została odkryta przez chorwackiego geofizyka Andriję Mohorovičicia w 1910 r. Pomiędzy powierzchnią Ziemi a powierzchnią Moho znajduje się jeszcze jedna powierzchnia nieciągłości, zwana powierzchnią Conrada. Została ona odkryta w 1925 r. przez V. Conrada. Według najnowszych badań powierzchnia ta w wielu rejonach świata nie występuje lub jest bardzo niewyraźna. Skorupę ziemską możemy podzielić na skorupę kontynentalną i oceaniczną. Zewnętrzna warstwa skorupy ziemskiej zbudowana jest ze skał o gęstości 2,6 - 2,7 g/cm3 co odpowiada średniej gęstości skał granitowych. Prędkość rozchodzenia się fali 5,9 - 6,3 km/s. Pod centralnymi częściami oceanów ta skorupa nie występuje w ogóle. Jej miąższość wynosi 12 - 15 km. Pod wysokimi górami zanurza się do 30 km.

[edytuj] Płaszcz

Zobacz więcej w osobnym artykule: Płaszcz ziemski.

Płaszcz ziemski sięga do głębokości 2890 km. Ciśnienie u podstawy płaszcza wynosi ok. 140 GPa (1,4 Matm). Płaszcz, w którym rozróżnia się dwie warstwy, składa się głównie z substancji bogatych w żelazo i magnez.

Płaszcz górny, zwany zewnętrznym - budują go związki: chromu (Cr), żelaza (Fe), krzemu (Si) i magnezu (Mg) (tzw. crofesima). Średnia gęstość tej sfery wynosi 4,0 g/cm³. Górna część zewnętrznego płaszcza ma od 80 do 150 km głębokości; jest już warstwą o cechach plastycznych - stanowi jak gdyby podściółkę zapewniającą skorupie ziemskiej ruchliwość. Zachodzą w niej wszystkie procesy tektoniczne.

Płaszcz dolny, zwany też wewnętrznym - zbudowany głównie z niklu (Ni), żelaza (Fe), krzemu(Si) i magnezu (Mg) (tzw. nifesima). Średnia gęstość płaszcza wewnętrznego waha się w granicach 5,0-6,6 g/cm³. W płaszczu Ziemi zachodzą prawdopodobnie zjawiska związane z powolnym przemieszczaniem się w górę plastycznych mas materii pod wpływem ciepła (ruchy konwekcyjne).

Punkt topnienia substancji zależy od ciśnienia, jakiemu jest poddawana. Im głębiej, tym ciśnienie większe, zatem uważa się, że płaszcz dolny jest stanu stałego, a górny – stanu plastycznego (półpłynnego). Lepkość płaszcza górnego waha się między 10²¹, a 10²⁴ Pa·s, w zależności od głębokości^{[potrzebne źródło]}. Wobec tego płaszcz górny może pływać bardzo powoli.

Schemat poszczególnych warstw Ziemi.

Dlaczego uważa się, że jądro wewnętrzne jest stanu stałego, jądro zewnętrzne – stanu ciekłego, a płaszcz – stałego bądź plastycznego? Punkty topnienia substancji bogatych w żelazo są wyższe niż czystego żelaza. Jądro Ziemi składa się prawie wyłącznie z czystego żelaza, podczas gdy substancje bogate w żelazo częściej występują poza jądrem. Zatem substancje żelazowe przy powierzchni są stałe, w płaszczu górnym – półpłynne (z powodu wysokiej temperatury i względnie niskiego ciśnienia), w płaszczu dolnym – stałe (poddawane są olbrzymiemu ciśnieniu), w jądrze zewnętrznym czyste żelazo jest płynne, jako że ma niską temperaturę topnienia (pomimo ogromnego ciśnienia), zaś jądro wewnętrzne jest stałe z powodu najwyższego ciśnienia występującego w centrum.

[edytuj] Jądro

Zobacz więcej w osobnym artykule: Jądro Ziemi.

Ciężar właściwy Ziemi wynosi 5515 kg/m³, czyniąc ją najgęstszą planetą w Układzie Słonecznym. Ciężar właściwy przy powierzchni wynosi tylko ok. 3000 kg/m³. Jądro składa się z bardziej gęstych substancji. W dawniejszych epokach, ok. 4,5 mld (4,5×10⁹) lat temu, podczas formowania się planety, Ziemia stanowiła półpłynną stopioną masę. Cięższe substancje opadały w kierunku środka, podczas gdy lżejsze materiały odpływały ku powierzchni. W efekcie jądro składa się głównie z żelaza (80%), niklu i krzemu. Inne cięższe pierwiastki, jak ołów i uran, występują zbyt rzadko, żeby przewidzieć ich dokładne rozmieszczenie oraz mają tendencję do tworzenia wiązań z lżejszymi pierwiastkami, zatem pozostają w płaszczu.

Jądro podzielone jest zasadniczo na dwie części, stałe jądro wewnętrzne o promieniu ok. 1250 km i płynne jądro zewnętrzne wokół niego sięgające promienia ok. 3500 km. Przyjmuje się, że wewnętrzne jądro jest w stanie stałym i składa się głównie z żelaza z domieszką niklu. Niektórzy uważają, że jądro wewnętrzne może tworzyć żelazny monokryształ. Jądro wewnętrzne jest otoczone przez jądro zewnętrzne i składa się przypuszczalnie z ciekłego żelaza zmieszanego z ciekłym niklem i śladowymi ilościami pierwiastków lekkich. Ogólnie uważa się, że konwekcja jądra zewnętrznego połączona z ruchem rotacyjnym Ziemi (zob.: Siła Coriolisa), wytwarza ziemskie pole magnetyczne przez proces znany jako efekt dynama. Stałe jądro wewnętrzne jest zbyt gorące aby utrzymać stałe pole magnetyczne (zob. Temperatura Curie) ale prawdopodobnie działa stabilizująco na pole magnetyczne wytwarzane przez ciekłe jądro zewnętrzne.

Ostatnie badania wskazują, że jądro wewnętrzne Ziemi obraca się szybciej niż reszta planety, około 2° rocznie (Comins DEU-s.82).

Istnieje również hipoteza, zaproponowana przez geochemika J. Marvina Herdona, mówiąca iż wewnętrzne jądro Ziemi może być wciąż działającym reaktorem jądrowym, w którym uran ulega rozszczepieniu w reakcji łańcuchowej^[1]. Choć niewątpliwym jest, że uran i inne radioaktywne jądra rozpadają się, dając tym samym pewien wkład do bilansu energetycznego jądra Ziemi, to hipoteza ta budzi jednak wiele kontrowersji^[2] (zobacz też: en:georeactor).

[edytuj] Hydrosfera

Zobacz więcej w osobnym artykule: Hydrosfera.

Hydrosfera to wodna powłoka Ziemi. Tworzą ją wody powierzchniowe (oceany, morza, rzeki, jeziora, bagna) i podziemne, jak również lodowce, pokrywy śnieżne, lody podziemne oraz para wodna.

[edytuj] Biosfera

Zobacz więcej w osobnym artykule: Biosfera.

Ziemia jest jedynym znanym miejscem występowania życia. Ziemskie formy życia są czasem określane jako "biosfera". Uważa się, że biosfera zaczęła się rozwijać ok. 3,5 mld (3,5×10⁹) lat temu. Biosfera dzieli się na wiele biomów zamieszkiwanych przez florę i faunę wspólnego pochodzenia. Biomy lądowe są podzielone głównie ze względu na szerokość geograficzną. Ziemskie biomy leżące w Arktyce i Antarktydzie są względnie ubogie w życie roślinne i zwierzęce, podczas gdy biomy najbogatsze w formy życia leżą w strefie równikowej.

[edytuj] Dryf kontynentów

Zobacz więcej w osobnym artykule: Wędrówka kontynentów.

W XIX wieku, zwrócono uwagę na fakt, że kontynenty "pasują" do siebie jak elementy układanki. Co więcej, na odpowiadających sobie wybrzeżach znaleziono te same formacje skalne, mimo że lądy te były oddalone od siebie o tysiące kilometrów. Do tego takie same skamieniałości znajdowano w miejscach zupełnie odmiennych i oddalonych, np. na Antarktydzie i w Indiach.

To skłoniło uczonych do spekulacji na temat "ewolucji" litosfery ziemskiej. Jedną z teorii wysunął w 1912 roku Alfred Wegener (tzw. teoria Wegenera), nie zyskała ona jednak wielu zwolenników, być może dlatego, że nie wyjaśniała, w jaki sposób kontynenty mogą się przemieszczać. W latach 30. XX wieku hipoteza Wegenera została zarzucona, a na początku lat 60. wykrystalizowały się dwie nowe teorie - teoria tektoniki płyt oraz teoria ekspandującej Ziemi, w pewnym stopniu oparte o wywody Wegenera i wyjaśniające wiele innych faktów geologicznych oraz mechanizm wędrówki kontynentów, ale też nie w pełni potrafiące wyjaśnić ich przyczyny.

[edytuj] Epoki geologiczne

Zobacz więcej w osobnym artykule: Ery i okresy geologiczne.

[edytuj] Globalne kataklizmy

Zdarzały się niejednokrotnie na przestrzeni dziejów Ziemi. Mogły to być katastrofy kosmiczne, wzmożona działalność wulkaniczna czy zasadnicze zmiany klimatyczne (np. zlodowacenia lub globalne ocieplenie). Z reguły kataklizmy takie kończyły jedną epokę geologiczną i rozpoczynały kolejną. Były też odpowiedzialne za masowe wymieranie roślin i zwierząt. Najbardziej znanym z takich kataklizmów jest wyginięcie dinozaurów 65 milionów lat temu, spowodowane prawdopodobnie przez zderzenie dużej planetoidy lub komety z Ziemią.

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

[edytuj] Klimat

Zobacz więcej w osobnym artykule: Klimat.

Klimat na Ziemi kształtują trzy podstawowe procesy klimatotwórcze: obieg ciepła, obieg wody i krążenie powietrza, oraz czynniki geograficzne: układ lądów i oceanów, wysokość n.p.m., odległość od morza (oceanu). Klimat jest jednym z czynników ekologicznych wpływających na występowanie i życie organizmów.

Zobacz też: Strefa klimatyczna

Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

[edytuj] Pole magnetyczne

Zobacz więcej w osobnym artykule: Ziemskie pole magnetyczne.

Ziemia wytwarza pole magnetyczne, które odpowiada w przybliżeniu polu wytworzonemu przez wielki magnes w kształcie kuli, którego bieguny położone są w pobliżu biegunów geograficznych. Oś magnetyczna nie pokrywa się jednak z osią obrotu Ziemi, lecz jest od niej odchylona o kilkanaście stopni i zmienia swoje położenie w czasie (obecnie odchylenie to wynosi około 11°).

Dział nauki zajmujący się badaniem pola magnetycznego Ziemi to geomagnetyzm.

Obecnie uznaje się, że pole magnetyczne Ziemi powstaje w zewnętrznym płynnym jądrze Ziemi, w wyniku ruchów konwekcyjnych porządkowanych przez ruch wirowy Ziemi. W dalszym ciągu nierozwiązanym pozostaje wiele zagadnień związanych z polem magnetycznym Ziemi, np. okresowe zmiany kierunku pola magnetycznego.

[edytuj] Biegun geograficzny

Biegun geograficzny jest miejscem przecięcia się osi ziemskiej z jej powierzchnią. Biegun północny znajduje się na Oceanie Arktycznym, a południowy na Antarktydzie. Ze względu na niewielkie nachylenie osi ziemskiej do osi obiegu, promienie słoneczne padają na bieguny pod niewielkim kątem, co uniemożliwia ich znaczne ogrzanie. Nawet w czasie dni polarnych, mimo wydłużonej ekspozycji na promieniowanie Słońca, temperatura nie podnosi się znacznie z uwagi na wysoki współczynnik odbicia promieni słonecznych przez lód i śnieg.

Nachylenie osi ziemskiej powoduje jeszcze jedno charakterystyczne zjawisko - dni i noce polarne. Polega ono na tym, że (z wyjątkiem 21 marca i 23 września) promienie słoneczne oświetlają obszar nad biegunem i przez pół roku panuje dzień (Słońce jest nad horyzontem), a przez kolejne pół roku - noc. Obszar wokół bieguna północnego nazywany jest Arktyką, a południowego - Antarktyką.

Pierwszym człowiekiem, który dotarł do bieguna północnego był Robert Peary. Na biegun południowy jako pierwszy dotarł Roald Amundsen.

[edytuj] Zjawiska związane z Ziemią

Przypisy

↑ Herndon, J.M., "Feasibility of a nuclear-fission reactor at the center of the Earth as the energy-source for the geomagnetic-field", Journal of Geomagnetism and Geoelectricity, 45: 423-437, 1993
↑ Schuiling, R.D. "Is there a nuclear reactor at the center of the earth?", Earth Moon and Planets, 99: 33-49, 2006 DOI:10.1007/s11038-006-9108-4