Łajka karelo-fińska
Z Wikipedii
| Łajka karelo-fińska | |
 Łajka karelo-fińska |
|
| Inne nazwy | ros. Карело-финская лайка, Finlandskaja, Karelskaja ang. Karelo-Finnish Laika |
| Kraj patronacki | Rosja |
| Wymiary | |
| Wysokość | psy: 42-48, suki: 40-46 cm |
| Waga | 12-17 kg |
| Klasyfikacja | |
| Wzorce rasy | |
| • • • • • |
|
Łajka karelo-fińska to jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców myśliwskich. Jest najmniejszą z łajek. Użytkowana głównie do polowania na małe zwierzęta – kuropatwy, wiewiórki. Nazwa rasy pochodzi od Karelii – krainy historycznej w północnej Rosji, w pobliżu granicy z Finlandią, stanowiącej dziś autonomiczną Republikę Karelii.
Psy tej rasy cechuje wyjątkowo żywe usposobieniem i duża pobudliwość. Są bardzo towarzyskie, przyjazne dla znajomych osób i trochę nieufne wobec obcych. Wykazują instynkt stróżujący, głośno szczekając na wszystkich nieznajomych, zbliżających się do ich terytorium. Są inteligentne i bardzo wrażliwe na sposób traktowania. Nawiązują wyjątkowo mocną więź z właścicielem.
Spis treści |
[edytuj] Budowa
Pies niedużego wzrostu, wysokość w kłębie 42-48cm dla psów i 40-46cm dla suk. Indeks (długość tułowia x 100 : wysokość w kłębie) u psów 100-102, u suk 100-103. Głowa w kształcie klina o kufie nieco krótszej od mózgoczaszki. Oczy nieduże, lekko skośnie osadzone, koloru piwnego lub ciemnopiwnego. Nos czarny, u psów z jaśniejszym umaszczeniem dopuszczalny jasnobrązowy kolor nosa. Uszy stojące, w kształcie lekko wyciągniętego trójkąta, o ostrych końcach, ruchliwe.
Grzbiet prosty, szeroki, o poziomej linii. Kłąb u psów wyniesiony o około 1cm powyżej krzyża, u suk na równej wysokości. Klatka piersiowa głęboka, lecz niezbyt szeroka. Brzuch wyraźnie podciągnięty. Ogon krótki, zakręcony w ciasny pierścień i noszony nad grzbietem lub przyciśnięty do biodra.
[edytuj] Szata i umaszczenie
Sierść złożona jest z dwóch warstw: miękkiego i gęstego podszerstka oraz twardych i prostych włosów okrywowych. Na głowie i uszach sierść krótka, na szyi dłuższy włos tworzący efektowny kołnierz, zwłaszcza u psów. Na tylnych powierzchniach nóg, oraz na pośladkach, włosy nieco dłuższe, tworzące frędzle. Maść ruda z różnymi odcieniami. Dopuszczalne są białe znakowania na piersi, brzuchu, nogach i końcu ogona.
[edytuj] Historia rasy
Rejon pochodzenia łajki karelo-fińskiej to północno-zachodnie obszary Rosji, graniczące z Finlandią. Rasa ta ma wspólne pochodzenie ze szpicem fińskim, do którego jest bliźniaczo podobna. Psy w takim typie występowały od dawna w tej części Europy i były chęnie wykorzystywane przez myśliwych. Wyodrębnienie rasy i usystematyzowanie hodowli nastąpiło dopiero w latach 40. XX wieku, kiedy to radzieckie władze zaczęły kłaść nacisk na zachowanie narodowych ras psów myśliwskich. Powstały wówczas pierwsze ośrodki hodowlane w Petrozawodzku i Mjedwjeżjegorsku. Hodowlę pomagali rozwijać miejscowi myśliwi i entuzjaści. Podczas II wojny światowej wiele z tych psów zginęło i w 1951 roku ich liczebność spadła do zaledwie 24. W latach 50. XX wieku rosyjscy kynolodzy wprowadzili do hodowli importowane szpice fińskie: dwa psy, Bodryj i Sokół, oraz jedną sukę o imieniu Pika. Pozyskiwano też kolejne psy w tym typie występujące w południowej Karelii i innych rejonach. Wzorzec rasy został przyjęty w 1959 roku przez Zarząd Rezerwatów i Łowiectwa Ministerstwa Rolnictwa ZSRR. Późniejsze próby rejestracji rasy w FCI spotkały się jednak z odmową ze względu na bardzo wysokie podobieństwo do już wcześniej zarejestrowanego szpica fińskiego.
Obecnie rasa ta jest popularna jedynie w Rosji, a poza nią prawie w ogóle nie znana. Znawcy odróżniają ją od szpica fińskiego głównie poprzez cechy charakteru tych psów, które były selekcjonowane pod kątem przydatności do polowania, podczas gdy szpice fińskie, hodowane poza Finlandią, utraciły w dużym stopniu tę zdolność, stając się psami do towarzystwa i wystawowymi. Różnice w eksterierze polegają głównie na większym zróżnicowaniu intensywności rudego koloru u łajki, występowaniu rozległych białych znaczeń na klatce piersiowej, oraz mniej regularnym kształcie i ułożeniu ogona. Ogólnie łajka karelo-fińska jest rasą mniej wyrównaną, o dużym zróżnicowaniu w wyglądzie poszczególnych psów. Poza Rosją rasa jest uznawana również przez Continental Kennel Club (USA).
5 lipca 2006 r. w Moskwie podpisane zostało porozumienie, na mocy którego łajka karelo-fińska i szpic fiński będą traktowane jako jedna rasa, zarejestrowana w FCI jak szpic fiński, pod numerem wzorca 49. Uzasadnieniem tej decyzji jest wysokie podobieństwo i wspólne pochodzenie obu ras, oraz potrzeba poszerzenia bazy genetycznej dla szpica fińskiego. Niektóre organizacje i kluby kynologiczne Rosji nie zaakceptowały tej decyzji i zalecają swoim członkom dalszą hodowlę łajki karelo-fińskiej jako osobnej rasy.
[edytuj] Literatura
- Vladimir Beregovoy, Hunting Laika Breeds of Russia, Crystal Dreams Publication, 2003, (ISBN 1-59146-037-9)
- Edward Frankiewicz, Szpice myśliwskie, Wydawnictwa Akcydensowe, Warszawa 1988
[edytuj] Zobacz też
- łajka (typ psa)
- łajka jakucka
- łajka rosyjsko-europejska
- łajka wschodniosyberyjska
- łajka zachodniosyberyjska
- szpic fiński
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Laika Breeds – strona internetowa Vladimira Beregovoya poświęcona rosyjskim łajkom, w języku angielskim
- Zooclub.ru – szczegółowy opis i historia rasy – strona internetowa w języku rosyjskim
- Continental Kennel Club – ogólny wzorzec rasy w języku angielskim
