Łubin trwały
Z Wikipedii
| Łubin trwały | |
 |
|
| Systematyka wg Reveala | |
| Domena | jądrowce |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | naczyniowe |
| Nadgromada | nasienne |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | Rosopsida |
| Rząd | bobowce |
| Rodzina | bobowate |
| Rodzaj | łubin |
| Gatunek | łubin trwały |
| Nazwa systematyczna | |
| Lupinus polyphyllus | |
| L., Sp. Pl.: 721-722, 1753 | |
 Galeria zdjęć i grafik |
|
Łubin trwały (Lupinus polyphyllus L.) - bylina z rodziny bobowatych. Pochodzi z zachodniej części Ameryki Północnej. Aktualnie roślina występuje dość pospolicie w całej Polsce, miejscami jest inwazyjna. Czasem uprawiany jako roślina pastewna lub ozdobna (liczne kultywary) ze względu na barwne kwiaty. Status gatunku we florze Polski: kenofit i agriofit.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
- Łodyga
- Prosta, wzniesiona o wysokości do 150 cm.
- Liście
- Dłoniastodzielne, składające się z 9-17 lancetowatych listków.
- Kwiaty
- Zebrane w duże grono w górnej części łodygi. Górna warga kielicha jest całobrzega. Kwiaty grzbieciste, duże, przeważnie fioletowo-niebieskie. 10 pręcików zrośniętych w rurkę wokół pojedynczego słupka. Kwitnie od czerwca do lipca.
- Owoc
- Owłosiony strąk zawierający 5-9 nasion.
- Biotop, wymagania
- Na suchych stanowiskach, w pobliżu lasów, na polanach i bezdrożach. Hemikryptofit.
- Roślina trująca
- Zawartość alkaloidów powoduje, że roślina jest lekko trująca. Istnieją odmiany nietrujące.
[edytuj] Zmienność
Gatunek należy do podrodzaju Platycarpos. W obrębie gatunku wyróżnia się 5 odmian:
- L. polyphyllus var. burkei
- L. polyphyllus var. humicola
- L. polyphyllus var. pallidipes
- L. polyphyllus var. polyphyllus
- L. polyphyllus var. prunophilus
oraz liczne kultywary. Tworzy także mieszańce.
[edytuj] Zastosowanie
- Często uprawiany jako roślina ozdobna, głównie odmiany o wielobarwnych i dużych kwiatach. Nadaje się na rabaty, do parków, na kwiat cięty (jednak jest krótkotrwały).
- Sposób uprawy: Lubi miejsca słoneczne, gleby piaszczyste i próchniczne, suche, lub średnio wilgotne. Nie toleruje dużej ilości wapnia w glebie. Uprawia się go z nasion, jest łatwy w uprawie. Po przekwitnięciu rośliny należy ją ściąć, wówczas zakwitnie drugi raz jesienią.
- Odmiany z niską zawartością alkaloidów uprawiane jako rośliny pastewne.
- Czasami zasiewany na polanach i w lasach na paszę dla dzikich zwierząt.
[edytuj] Ciekawostki
- Dawniej, w niektórych regionach łubinem trwałym nazywano niektóre gatunki roślin. Według większości XIX-wiecznych autorów, nazwa łubin stosowana była na Litwie dla rzodkwi świrzepy, łubinem nazywano również gorczycę polną, tzw. ognichę, o złocistożółtych kwiatach. Prawdopodobnie w tym ostatnim znaczeniu użył tej nazwy Adam Mickiewicz w Panu Tadeuszu. Nazwą "łubin" określano niekiedy dziki, żółtokwitnący gatunek koniczyny.
- W dawnych czasach z nasion łubinu, po usunięciu goryczki wytwarzano mąkę.
[edytuj] Bibliografia
- Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
