Ścianka berlińska
Z Wikipedii
Ścianka berlińska – określenie pochodzące od metody zabezpieczania głebokich wykopów podczas prac ziemnych prowadzonych podczas budowy Metra Berlińskiego (przed I wojną światową). Polega na wbiciu pionowo elementów stalowych lub betonowych w taki sposób, aby utworzyły szczelną ścianę i rozpartych na szczytach wystających ponad ziemię. Pomiędzy ścianami można wówczas w sposób bezpieczny dla budowniczych wybrać ziemię i prowadzić prace.
Po wykonaniu tunelu, kanału lub rurociągu pomiędzy elementy ścian a wykonaną konstrukcję wsypuje się ziemię i po ustabilizowaniu gruntu elementy się wyjmuje. Metoda ta jest bardzo przydatna podczas prac w ścisłej zabudowie miejskiej, gdyż nie narusza struktur i naprężeń gruntu w bezposrednim sąsiedztwie fundamentów.