Ślepota barw

Z Wikipedii

Czy widzisz literę V i N? Jeden z testów pozwalający wykryć ślepotę na odróżnianie barwy zielonej i czerwonej

Czy widzisz liczbę 83?

Czy widzisz liczbę 37?

Czy widzisz liczbę 49?

Czy widzisz liczbę 56?

Ślepota barw - zwana też zaburzeniem rozpoznawania barw (często ogólnie i mylnie nazywana daltonizmem), u ludzi jest niezdolnością do spostrzegania różnic pomiędzy niektórymi lub wszystkimi barwami, które normalnie są dostrzegane przez inne osoby. Ślepota barw jest zazwyczaj wadą wrodzoną, uwarunkowaną genetycznie, dziedziczoną recesywnie w sprzężeniu z chromosomem X. Z tego też powodu znacznie częściej dotyczy mężczyzn (ok 1,5%) niż kobiet (ok. 0,5%). Ponieważ mężczyźni nie przekazują swojego chromosomu X swoim męskim potomkom, zatem mężczyzna ze ślepotą barw nie przekaże jej swojemu synowi. Kobieta, mając dwa chromosomy X może być nosicielką genu ślepoty barw nawet o tym nie wiedząc. Jeżeli po stronie rodziny matki jest mężczyzna, który ma ślepotę barw, to jest duża szansa, że jej dziecko odziedziczy jego gen. Przyczyni się to do ślepoty barw zazwyczaj w przypadku, gdy dziecko będzie płci męskiej. W bardzo rzadkich przypadkach matka sama będzie miała tę wadę. Oznaczać to będzie, że posiada dwa „ślepe na barwy” chromosomy X. Fakt, że gen ślepoty barw jest w chromosomie X, jest przyczyną, że prawdopodobieństwo wystąpienia tej choroby u mężczyzn jest od 10 do 20 razy większe niż u kobiet.

Zaburzenie rozpoznawania barw może być także wynikiem uszkodzenia dróg wzrokowych począwszy od siatkówki po korę mózgu. Może być również efektem ubocznego działania leków lub związków chemicznych. Ślepota barw zwana jest też potocznie daltonizmem (który tak naprawdę jest wadą polegająca na nierozpoznawaniu barwy czerwonej i zielonej) – nazwa ta pochodzi od angielskiego chemika Johna Daltona, który w 1794 roku na własnym przypadku opublikował jej opis.

Różne rodzaje zaburzeń rozpoznawania barw wynikają z wadliwego lub całkowitego braku funkcjonowania czopków. Wynikiem wadliwego działania jednego rodzaju czopków jest dichromacja. Najczęstsza forma ludzkiej ślepoty barw wynika z problemów z czułością czopków na barwy o średniej lub długiej długości fali (np. zielona, pomarańczowa, żółta) i pociąga za sobą problemy w odróżnianiu barw czerwonych, żółtych i zielonych od innych barw. Łącznie problemy te określa się jako „ślepotę czerwono-zieloną” (tzw. daltonizm), chociaż jest to nazwa uproszczona i nieco mylna. Występują też rzadsze formy zaburzeń związanych z rozpoznawaniem barw takie jak nierozróżnianie niebieskiego od żółtego, a także najrzadsze z zaburzeń polegające na całkowitej ślepocie barw lub monochromacji, które polega na nierozróżnianiu jakichkolwiek barw (osoba taka widzi jak w czarnobiałym filmie).

[edytuj] Rodzaje zaburzeń

Zaburzenia rozpoznawania barw dzielą się na zaburzenia nabyte i wrodzone. Skupię się tutaj na wadach wrodzonych. Naukowcy sklasyfikowali te zaburzenia zgodnie z rodzajem uszkodzonych czopków oka i stopnia ich uszkodzenia. Całkowity brak jednego z rodzajów czopków nazywa się dichromatyzm (ang. dichromacy). Mówi się wtedy o ślepocie barw. Rodzaje dichromatyzmu:

protanopia - nierozpoznawanie barwy czerwonej (lub mylenie jej z barwą zieloną);
deuteranopia (tzw. daltonizm) - nierozpoznawanie barwy zielonej (lub mylenie jej z barwą czerwoną);
tritanopia - nierozpoznawanie barw żółtej i niebieskiej.

Zaburzenia widzenia mogą wynikać z różnic w ludzkich białkach. Podobnie jak w przypadku różnych kolorów oczu u ludzi tak samo różni ludzie mają różne pigmenty w czopkach oka. Różnice wrażliwości na barwy jednego z rodzajów czopków określa się jako trichromatyzm nieregularny/anormalny (ang. anomalous trichromacy). Pojawia się ona, gdy występują różnice w sekwencji aminokwasów w pigmentach czopków ludzkiego oka. Mówi się wtedy o niedowidzeniu barw. Rodzaje trichromacji:

protanomalia (ang. protanomaly) - obniżona percepcja nasycenia i jaskrawości czerwieni;
deuteranomalia (ang. deuteronamaly) - obniżona percepcja nasycenia (ale nie jaskrawości) zieleni;
tritanomalia (ang. tritanomaly) - obniżona percepcja barwy niebieskiej.

Całkowita niezdolność do rozpoznawania barw nazywa się monochromatyzm (lub monochromacja - ang. monochromacy) - całkowitym zniesieniem widzenia barw. Występuje w trzech formach:

Monochromacja czopków, gdzie działa jedynie pojedynczy system czopków - nie ma możliwości rozróżniania barw, ale wizja jest w miarę normalna.
Achromatopsja lub monochromacja stożków - siatkówka oka nie zawiera żadnych czopków (lub zawiera ich bardzo mało), w wyniku czego poza niezdolnością do rozpoznawania barw występuje również trudności w widzeniu przy normalnym świetle.
Ciekawostka - achromatopsja, normalnie występująca rzadko, jest bardzo powszechna na wyspie Pingelap, części stanu Pohnpei (Mikronezja), gdzie nazywana jest maskun: posiada ją około 1/12 tamtejszej populacji. Wyspę zniszczył sztorm w XVIII wieku i jeden z kilku ocalałych mężczyzn był nosicielem genu achromatopsji; aktualnie populacja wynosi kilka tysięcy, z czego około 30% nosi ten gen.
Agnozja barw albo „achromatopsja centralna”, gdzie osoba nie dostrzega kolorów, nawet jeśli oczy są zdolne do ich rozpoznawania. Niektórzy nie zaliczają tej wady do prawdziwych zaburzeń widzenia barw, gdyż dotyczy ona zaburzeń percepcji, a nie zaburzeń wizji. Jest formą agnozji wizualnej.