Śmierć Adolfa Hitlera

Z Wikipedii

Śmierć Adolfa Hitlera nastąpiła 30 kwietnia 1945 roku pomiędzy godziną 15:30 a 15:50 w jego gabinecie w tzw. bunkrze Führera pod ogrodem Starej Kacelarii Rzeszy w Berlinie przy Wilhelmstraße 77. Wkrótce po tym, ciała jego i żony zostały spalone u wyjścia ewakuacyjnego bunkra przez najbliższych współpracowników Hitlera przy użyciu ok 160 litrów benzyny.^[1]

Powszechnie uważa się, że przyczyną śmierci Hitlera było;

• strzał samobójczy;
• samobójstwo poprzez otrucie;
• samobójstwo poprzez otrucie i samobójczy strzał;
• zabójstwo - "strzał łaski" ze strony któregoś z adiutantów.

Trzy ostatnie wersje w różnych okresach czasu były usilnie rozpowszechniane przez propagandę sowiecką, a za nią przez cały świat.

Ciał małżeństwa Hitlerów nigdy nie znaleziono, co stało się pożywką do podsycanych przez samego Stalina spekulacji, o rzekomej ich ucieczce do Ameryki Południowej czy Hiszpanii.^[2] W rzeczywistości, jeszcze w maju 1945 Smiersz przeprowadził identyfikację jedynych materialnych pozostałości po Evie i Adolfie Hitler - fragmentów uzębienia znalezionych w nieznanych do tej pory okolicznościach.^[3] Materiałów tych wówczas nie opublikowano.

W maju 1946 tajna ekipa NKWD^[4] przeprowadziła pierwsze od końca wojny i jedyne badanie kryminalistyczne miejsca śmierci Hitlerów, w toku którego w miejscu śmierci Adolfa Hitlera stwierdzono: Na podstawie dużej liczby rozbryzgów i strużek krwi na sofie należy wnioskować, że zranieniu towarzyszyło wydatne wynaczynienie, wobec czego należy je określić jako zagrażające życiu. W momencie zranienia dana osoba musiała siedzieć w prawym rogu sofy, przy poręczy [...]. Uszkodzenie głowy było następstwem strzału w głowę, a nie uderzenie ciężkim przedmiotem [...]. Po zranieniu w głowę, ranny stracił przytomność i przez jakiś czas trwał nieruchomo w pozycji siedzącej z głową przechyloną ku prawej poręczy.^[4]

Ponieważ materiał ten, nie potwierdzał oficjalnej wersji samobójstwa przez otrucie, został bezterminowo utajniony^[4]. Dotarcie do niego stało się możliwe dopiero w połowie lat 90. XX wieku.

Jeszcze w kwietniu 1970 ówczesny szef KGB - Jurij Andropow, za zgodą Komitetu Centralnego KPZR, spowodował fizyczne unicestwienie przechowywanych nadal tajnie w koszarach w Magdeburgu doczesnych szczątków uznawanych przez Sowietów za zwłoki Hitlera i jego małżonki.^[4]

Przypisy