17P/Holmes

Z Wikipedii

17P/Holmes
Kometa 17P/Holmes w 2007 roku
Odkrywca	Edwin Holmes
Data odkrycia	7 listopada 1892
Nazwy alternatywne	1892V1, 1892III, 1892f, 1899L1, 1899II, 1899d, 1906III, 1906f, 1964O1, 1964X, 1964i, 1972I, 1971b, 1979IV, 1979f, 1986V, 1986f, 1993VII, 1993i
Elementy orbity
Półoś wielka	3,617 j.a.
Mimośród	0,432
Peryhelium	2,053 j.a.
Aphelium	5,181 j.a.
Okres orbitalny	6,88 lat
Nachylenie orbity względem ekliptyki	19,113°
Moment przejścia przez peryhelium	4 maj 2007
Charakterystyka fizyczna jądra
Średnica	3,4 km

17P/Holmes to kometa okresowa odkryta przez Edwina Holmsa w 1892 roku, należąca do rodziny Jowisza.

Spis treści

1 Odkrycie
2 Orbita komety
3 Właściwości fizyczne
- 3.1 Obserwacje w 2007 roku
4 Przypisy
5 Zobacz też
6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Odkrycie

Kometa 17P/Holmes na kliszy z 1892 roku

Kometa ta została odkryta przez brytyjskiego astronoma-amatora Edwina Holmesa w nocy z 6 na 7 listopada 1892 roku w czasie jej nagłego pojaśnienia. Odkrycie to nastąpiło, gdy kometa znajdowała się w pobliżu Galaktyki Andromedy. Dokładne wyznaczenie pozycji tego obiektu nastąpiło jednak dopiero po północy, dlatego za oficjalną datę odkrycia uznano 7 listopada. Przez resztę listopada 1892 kometa widoczna była gołym okiem.

[edytuj] Orbita komety

Orbita komety 17P/Holmes ma kształt elipsy o mimośrodzie 0,432. Jej peryhelium znajduje się w odległości 2,053 j.a., aphelium zaś 5,181 j.a. od Słońca. Jej okres obiegu wokół naszej Dziennej Gwiazdy wynosi 6,88 roku, nachylenie do ekliptyki to ok. 19,113˚.

[edytuj] Właściwości fizyczne

Jest to stosunkowo mało aktywna kometa o krótkim czasie obiegu, zaliczana do rodziny Jowisza. Jej jądro ma wielkość ok. 3,4 km.

[edytuj] Obserwacje w 2007 roku

Podczas swego zbliżenia do Słońca (2007) nastąpił znaczny, raptowny i niespodziewany wzrost jasności 17P/Holmes. W nocy z 24/25 października obserwatorzy informowali o osiągnięciu przez nią względną jasność 2,6_m. Była ona zatem widoczna gołym okiem jako „żółtawa, otoczona lekką mgiełką gwiazda” w gwiazdozbiorze Perseusza i przemieszczała się powoli na tle tej konstelacji. Przyczyną nagłego pojaśnienia komety mogła być gwałtowna erupcja na jej powierzchni podobna do erupcji z 1892 roku, która umożliwiła jej odkrycie.

Podczas obserwacji za pomocą instrumentów astronomicznych wyraźnie widać było dużą komę, która otaczała małe jądro tego obiektu. W tamtym momencie kometa ta była największym obiektem w Układzie Słonecznym, średnica komy komety była większa od średnicy Słońca^[1].