Aberratio ictus
Z Wikipedii
Aberratio ictus vel iactus – (łac.)zboczenie działania. Prawnicze określenie nieuregulowanego w polskim prawie karnym zdarzenia, które polega na naruszeniu przez sprawcę dobra prawnego, które zamierzał zaatakować, ale na szkodę innej osoby, a to z przyczyn od niego niezależnych, tj. wbrew jego woli i wbrew jego przewidywaniom.
Przykład: Sprawca A, chcąc zabić osobę B, oddał strzał w kierunku B, ale zabił osobę C, która przypadkowo pojawiła się na linii strzału.
Kontrowersja[1] związana z aberratio ictus wiąże się pytaniem czy sprawca takiego czynu (A) odpowiada:
- za sprawstwo umyślnego przestępstwa na szkodę osoby, która ostatecznie stała się ofiarą (zabójstwo C z użyciem broni palnej), czy też
- za usiłowanie przestępstwa na szkodę osoby, która miała być ofiarą (usiłowanie zabójstwa B z użyciem broni palnej), w zbiegu z dokonaniem nieumyślnego przestępstwa na szkodę rzeczywistej ofiary (nieumyślne spowodowanie śmierci C)?
Rozwiązanie tego dylematu wpływa na kwalifikację prawną czynu sprawcy, a przez to może wpłynąć na wymiar kary.
[edytuj] Bibliografia
- J. Makarewicz, Zboczenie działania, Głos Sądownictwa, 3/1934;
- S. Glaser, Error in objecto a aberratio ictus, Głos Sądownictwa, 3/1934;
- M. Wierzbowski, P. Wypych, Glosa do wyroku SN z dnia 13 maja 2002 r. (V KKN 141/01), Palestra 3-4/2003, str. 237;
- S. Łagodziński, Aberratio ictus a kumulatywna kwalifikacja czynu, Prokuratura i Prawo 5/1999;
- W. Górowski, Charakter prawny aberratio ictus, Państwo i Prawo, 11/2006, str. 80.
Przypisy
- ↑ Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2002 r., V KKN 141/01, Krakowskie Zeszyty Sądowe 2003/3 poz. 23; Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 22 listopada 2002 r., II AKa 331/02, Orzecznictwo Sądów Apelacyjnych 2003/5 poz. 43 str. 3 oraz 2004/4 poz. 19 str. 43
