Adam Abramowicz (jezuita)
Z Wikipedii
Adam Abramowicz (lub Abrahamowicz; ur. 23 sierpnia 1710 na Litwie, zm. 1766 w Worniach) - jezuita. W kolegiach jezuickich wykładał wymowę kościelną, filozofię i teologię moralną. Przyczynił się także do wybudowania kilku kościołów i kolegiów.
Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił 20 sierpnia 1726 w Wilnie. W latach 1743-1744 był prefektem szkoł jezuickich, w latach 1744-1748 profesorem filozofii w Wilnie, w latach 1747-1748 także teologii. W latach 1748-1749 był prefektem szkoł w Nowogródku, 1749-1750 w Wilnie, 1750-1752 w Warszawie.
W 1752 został regensem wileńskiego konwiktu jezuickiego i - przekształacając go w samodzielne Collegium Nobilium z osobną kadrą profesorską - jego pierwszym rektorem. Po podziale prowincji litewskiej jezuitów działał w Nieświeżu, Połocku i Mińsku - w Nieświeżu w latach 1758-1763 jako rektor kolegium, w Połocku w latach 1763-1766, w Mińsku w latach 1766-1770. W latach 1770-1773 powrócił do Nieświeża. Po kasacie Towarzystwa pracował w Worniach.
W 1753 ukazały się w Wilnie drukiem jego Kazania niedzielne.
[edytuj] Bibliografia
- Ludwik Grzebień SJ, Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy, 1564-1995, Kraków 1996
- Władysław Witkowski, Abramowicz Adam, w: Encyklopedia katolicka, t. 1, Lublin 1989
