Adiafora

Z Wikipedii

Adiafora (z gr. adiaphoros - 'obojętny') - w filozofii terminem tym okresla się kwestię, sprawę lub rzecz moralnie obojętną. Natomiast w religii adiafora to obrządek, zwyczaj, ceremoniał, który jest dopuszczalny, ale nie nakazany.

Termin wywodzi się z filozofii stoickiej, w której obok cnoty wyróżnia się dobra zależne, takie jak wiedza, przyjemność czy zdrowie. Mają one wartość tylko w relacji do cnoty. Pojęcie to (pod wpływem protestantyzmu) znalazło się także w etyce Kanta, który odróżnia dobrą wolę moralną mającą wartość konieczną od rzeczy mających wartość niekonieczną, ale godnych pożadania.

W tradycji ewangelicko-augsburskiej (luterańskiej) za adiaforę uważa się np. obrazy lub rzeźby w kościele. Mogą one być częścią wystroju świątyni, ale nie są obiektem kultu i pełnią funkcję dekoracyjną lub edukacyjną, nie odgrywają natomiast żadnej roli w istocie nabożeństwa i dlatego w wielu kościołach luterańskich obrazów nie ma. Tymczasem kościoły katolicki i prawosławny praktykują kult obrazów, więc nie uznają ich za adiaforę.

W tradycji ewangelicko-reformowanej (kalwińskiej) podejście do obrazów, rzeźb, bogatych szat liturgicznych jest bardziej surowe. Kościół ewangelicko-reformowany nie zaleca umieszczania obrazów w świątyniach (choć trafiają się wyjątki). Elementem wystroju kościoła jest krzyż (w tradycji kalwińskiej zwykle bez postaci Chrystusa), ambona i chrzcielnica - czyli tzw. trójdźwięk liturgiczny, typowy element wystroju kościołów, charakterystyczny dla różnych odłamów ewangelicyzmu.