Alan A Dale

Z Wikipedii

Alan A Dale, piąty odcinek brytyjskiego serialu Robin z Sherwood.

[edytuj] Obsada

• Michael Praed - Robin z Loxley
• Judi Trott - Marion z Leaford
• Ray Winstone - Will Szkarłatny
• Clive Mantle - Mały John z Hathersage
• Phil Rose - Brat Tuck
• Peter Llewellyn Williams - Much
• Mark Ryan - Nasir
• Martin West - Marcin
• Claire toeman - Meg
• Robert Addie - Sir Guy z Gisburne
• Nickolas Grace - Robert de Reinault - szeryf z Nottingham
• Peter Hutchinson - Alan z Doliny
• Stephanie Tague - Mildred

Odcinek opowiada o nieszczęśliwej miłości barda do swej ukochanej, któremu pomóc starają się banici, w szczególności dlatego, iż jego wybranka ma zostać żoną dotychczas pełniącego żywot kawalerski szeryfa z Nottingham. Wpleciony też jest wątek romansu Małego Johna i jego dziewczyny Meg. W odcinku tym sporo jest wątków komediowych oraz gagów pokazujących beztroskie życie mieszkających w Sherwood banitów.

Mały John, udając przed członkami drużyny Robina, iż wybiera się na noc na ryby, potajemnie spotyka się z Meg w Wickham. Niespodziewanie kolejnego ranka w wiosce zjawia się Gisburne z oddziałem żołnierzy i zauważa uciekającego do lasu Johna. Uciekając przed żołnierzami, John zostaje uratowany przez Nasira i Willa, którzy czekając na niego na drzewie, spuszczają mu linę. Na pytanie gdzie był, ten dalej zapiera się, że łowił ryby. To samo odpowiada Robinowi, który wraz z Tuckiem zlicza pieniądze z łupów, które chcą podarować mieszkańcom wiosek na opłacenie podatków. W końcu jednak Robin zadaje mu pytanie Jak ona ma na imię? i John zmuszony jest do wyjawienia imienia swojej dziewczyny.
O ile w poprzednim odcinku przedstawiona została wizja zawodów strzelniczych, jakie urządzali sobie banici, w tym, w humorystyczny sposób pokazane jest ćwiczenie się w walce na kije. W trakcie zawodów słyszą oni śpiew przejeżdżającego przez las barda, przedstawiającego później się jako Alan z Doliny, podążającego do zamku Nottingham, by uratować swą ukochaną Mildred przed związkiem małżeńskim z Robertem de Reinault. Początkowo wędrowiec nie jest zbyt miło przyjęty, gdyż banici żądają od niego sakiewki za naruszanie spokoju. Gdy sakiewka okazuje się pusta, Robin pozwala mu jechać dalej. Jednakże Marion pyta go o cel wędrówki i wówczas Alan wyjawia, że udaje się do Nottingham, by pozbawić życia szeryfa. Zatrzymany powtórnie, wyjawia, używając metafor i języka poezji, swój nieszczęśliwy związek miłosny z córką barona. W jego wypowiedziach sporo jest naiwnych zwrotów oraz wiary w przeznaczenie. Kluczowym dla jego przekonania o przeznaczeniu jest wypowiedziane przez niego zdanie Amor vincent omnia (Miłość wszystko zwycięży).
W tym czasie Gisburne zdaje relację szeryfowi z nieudanej próby złapania banity, wilkogłowca, czyli Małego Johna, powołując się na słowa swoich żołnierzy, którzy twierdzili, iż w trakcie pościgu zniknął. O owym znikaniu wcześniej Mały John opowiadał Meg, przekonując ją, że każdy z ludzi Robina potrafi tego dokonać, będąc w lesie. Mając radykalne podejście do świata, Gisburne próbuje przekonać szeryfa, by Wickham puścić z dymem, a jego mieszkańców przepędzić do lasu. Ten jednak przeciwstawia się takiemu podejściu Ci ludzie są moją własnością. Pola, na których pracują, są moje. Lepszym rozwiązaniem według niego jest wysoka grzywna i jednocześnie wysoka nagroda za złapanie banitów. Po raz kolejny ujawnia się sposób myślenia szeryfa, który będąc z zawodu kancelistą stara się kalkulować każde podjęte działanie. Dotyczy to także córki barona de Bracey, za które ma otrzymać posag w wysokości 10 tysięcy srebrników. Narzekając na czekający go związek z szesnastoletnią dziewicą, wysyła Gisburne’a, aby ją sprowadził razem z jej ojcem i pieniędzmi.
Cel ożenku szeryfa jest też szybko odkryty przez Marion i Tucka, którzy widza szansę, by zdobyć przewożone do Nottingham pieniądze oraz przy okazji pomóc Alanowi odbić ukochaną. Gdy Much zauważa przejeżdżających ludzi Gisburne’a, Robin proponuje bardowi, by z nimi przenocował i przygotowuje zasadzkę. Następnego dnia z ranka zamaskowani banici zaskakują żołnierzy. Mimo że Robin proponuje Gisburne’owi możliwość przejazdu, o ile zostawi dziewczynę i wóz ze skrzynią, ten jednak decyduje się zaatakować. Jego żołnierze zostają szybko wyeliminowani, jednakże jemu samemu udaje się uciec razem z Mildred. Robin rusza w pościg, jednakże kończy się on tym, iż razem z uciekinierem trafia do leśnego bajora, gdzie w błocie wywiązuje się groteskowa walka na miecze. W czasie tejże walki pojawia się szeryf, który zabiera ze sobą Mildred. Gisburne jedynie wyjaśnia, iż baron nie mógł wybrać się w podróż, gdyż został zraniony w turnieju, a wóz został uprowadzony przez banitów.
Zamiast spodziewanego łupu banici w wozie znajdują tylko skrzynię ze starymi szmatami, gdyż przewidujący szeryf sprowadził wóz z posagiem inną drogą. Will proponuje, by dać sobie spokój z tym problemem, jednak Marion nie zgadza się, by zrezygnować z pomocy Mildred. W tym czasie pojawia się poszukująca Johna Meg, oznajmiając z płaczem, że za kontakt z banitami każda wioska ma zapłacić grzywnę w wysokości 100 srebrników od każdego mieszkańca.
Problem związany z niewiastą trapi nie tylko Johna i Alana z Doliny, lecz również szeryfa, któremu związek z Mildred wcale nie jest na rękę. Ignorując jej słabą naturę, szeryf naigrawa się z jej płaczu, komentując swój stosunek wobec przyszłej żony Gisburne'owi. W odcinku ciekawie przedstawiona jest pazerność Roberta de Reinault. Z listy gości weselnych jaką sporządził wykreślił wszystkich. Mimo to nadal z sarkazmem wypomina, iż jego brat, opat Hugo nie pojawi się na ślubie, by nie dać mu odpowiedniego dla uroczystości prezentu. Komentuje to w taki sposób Mój drogi brat Hugo miał nagły i zupełnie doń niepodobny nawrót pobożności, albowiem udał się z pielgrzymką do Wallsingham, ocalając swą duszę i zarazem siebie przed koniecznością kupna mi prezentu ślubnego. Jednak gdy szeryf przedstawia swe żale swemu nadwornemu dowódcy, do komnaty wprowadzona zostaje Meg, błagająca go o litość i ujawniająca, że Robin wraz ze swymi ludźmi przybędzie do zamku. Szeryf każe ją wyrzucić z zamku, choć podejrzewa, że to co mówiła dziewczyna mogło być prawdą i nakazuje Gisburne’owi postawić ludzi w stan gotowości.
Następnego dnia Robin ze swymi ludźmi urządza plan, który ma zmylić żołnierzy szeryfa. Każdy z członków drużyny w przebraniu dociera do Nottingham. Część banitów wjeżdża wozem z ulami jako rzekomym prezentem dla szeryfa, część udając chromych, Will zaś przedostaje się na zamek w zbroi jednego z żołnierzy szeryfa, których wcześniej w potyczce Gisburne pozostawił na placu boju. Sam Alan z Doliny przebrany za księdza, którego wcześniej banici złapali i przywiązali do drzewa, ma udzielać ślubu szeryfowi i jego narzeczonej. Towarzyszą mu zakapturzeni bracia Robin i Nasir. W kulminacyjnym momencie Will wmieszany w oddział żołnierzy wznosi okrzyk banici!, pozwalając by z kaplicy, gdzie odbywa się ceremonia wybiegli jego towarzysze. Z bocznych drzwi tymczasem wprowadzony zostaje wóz z pozostałymi wilkogłowcami. Przed powrotem Gisburne’a na podłodze ustawione są pszczele ule, a skrzynia z wianem umieszczona na wozie. Wbiegający z powrotem żołnierze wpadają na ule, których pokrywy dodatkowo ściągnięte zostają strzałami Robina i Nasira.
Eskapada okazuje się udana, jednak nie do końca, gdyż do końca nie ufający swemu podwładnemu szeryf przygotował na wszelki wypadek raz jeszcze skrzynie z kamieniami. Mimo to, świeżo poślubiona przez Alana Mildred w ceremonii, którą odprawił Tuck, ofiarowuje mieszkańcom Wickham medalion, jaki otrzymała od szeryfa.
Wszystko też kończy się dobrze dla szeryfa, który choć pogryziony przez pszczoły nie musi poślubiać dziewki i może zatrzymać posag, gdyż ojciec jego byłej narzeczonej żyje w przekonaniu, że skradli go banici.