Aleksander Oborski

Z Wikipedii

Aleksander Oborski, Antoni, syn Józefa Oborskiego i Petroneli z Ossowskich, ur .6 marca 1779 w Warszawie - zm. 1841 w Lublinie.

Lata 1785 - 1792 w Szkole Rycerskiej otrzymując stopień chorążego artylerii koronnej. Uczestniczył w wojnie 1792 r. i Powstaniu Kościuszkowskim, awansując na stopień porucznika. Wstąpił do Legionów Polskich w 1798 r., odbył kampanię włoską Po pokoju w Luneville wrócił do Polski. W 1807 r. znów wstąpił do wojska, by wziąć udział w kampanii pruskiej i awansował na kapitana 3 pułku ułanów, a później szefa szwadronu w 8 pułk ułanów.. W wojnie austriackiej walczył w Kawalerii (3504 żołnierzy) pod dowództwem generała Różnieckiego, m.in. Bitwa pod Raszynem. Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari w 1810 r. Wojnę 1812 r. odbył w stopniu majora w 13 pułku srebrnych huzarów w V korpusie ks. Józefa Poniatowskiego. Za tę kampanię uzyskał Order Obojga Sycylii przyznany przez Murata. Właśnie w 1812 r. ukazały się jego Przepisy polowe w czasie boju przeznaczone dla jazdy lekkiej i wszelkich oficerów tejże broni w tłumaczeniu z francuskiego.W 1813 dowodził Pułk Ułanów Księstwa Warszawskiego po płk. Aleksandrze Radzimińskim (poległym 7 września 1812). Uczestniczył w wojnach napoleońskich aż do 1814 r., doszedł do stopnia pułkownika oraz zasłużył na Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Legii Honorowej. Później zajął się malarstwem.

W Powstaniu Listopadowym od 8 stycznia 1831 wziął udział, jako dowódca pułku jazdy, sformowanego z ochotników w styczniu 1831 jako 2 Pułk Jazdy Augusto-Łowiczowskiej. Walczył pod Ostrołęką 25 lutego 1831. W kwietniu 1831 w okolicach Łowicza przemianowany na 7 Pułk Ułanów. Pułk otrzymał 1 krzyż kawalerski, 8 złotych i 6 srebrnych. Okazał się fatalnym organizatorem jazdy w augustowskiem. Dowódcą pułku po nim został mjr Jerzy Bułharyn. Zmarł w 1841 w Lublinie.

[edytuj] BIBLIOGRAFIA:

Białkowski Antoni, Wspomnienia starego żołnierza, Gdynia 2003.

Chłapowski Dezydery, Pamiętniki, Kraków 1986.

Dembiński Henryk, Pamiętnik Henryka Dembińskiego jenerała wojsk polskich, Poznań 1860. Gajewski

Franciszek, Pamiętniki Franciszka z Błociszewa Gajewskiego, pułkownika wojsk polskich (1802-1831), Poznań 1913, t. I.

Oborski Aleksander, Przepisy polowe w czasie boju przeznaczone dla jazdy lekkiej i wszelkich oficerów tejże broni, Warszawa 1812.

Załuski Józef Bonawentura, Wspomnienia o pułku lekkokonnym polskim gwardyi Napoleona I przez cały czas od rozwiązania pułku w r. 1807, aż do końca w roku 1814, Kraków 1862.