Angelika Fojtuch
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: nieency styl, teraz wygląda jak artykuł z jakiegoś plotkarskiego pisemka. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Fojtuch Angelika (ur. 1978 r. w Gdyni), studiowała na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu (rzeźba), ASP w Krakowie i ASP w Gdańsku (rzeźba, intermedia), ASP w Poznaniu (intermedia).
Dyplom z wyróżnieniem w pracowni intermedialnej prof. Grzegorza Klamana ASP w Gdańsku w 2005 roku. Performerka, autorka instalacji i wideo, swoją działalność określa jako intermedialną. Jej sztuka bazuje na granicy prywatnego i publicznego, działania mają niezwykle osobisty charakter. W pracach mamix (2002), onitoja (2003) i wystawie ajababy (Toruń, 2005) zwraca uwagę na genealogię, więzi biologiczne pomiędzy kobietami, kobiecą fizjologię. Do tej, jako przyczynie wykluczenia kobiet, do nich wstrętu, odwołuje się także w akcji Kochamy się, ale nie aż tak żeby (2004). Lubię bawić się lalą (2003) może być czytany z kolei jako okrutny żart artystki na temat uprzedmiotowienia kobiet, ich seksualizacji. Twoja (2005), Święto kobiet (2004) czy wykonywane z BBB Johannesem Deimlingiem, z którym także pracuje od października 2005 roku, Jaka miłość, taka sztuka (2005) i Niewola (2006) stanowią ironiczną refleksję dotyczącą relacji międzyludzkich, przede wszystkich tych pomiędzy kobietą a mężczyzną. W działaniach performance, prostych, ale niezwykle sugestywnych, interesuje ją możliwość bezpośredniego kontaktu z publicznością. W przywoływanej już akcji Twoja wskakuje na jednego z zebranych w przestrzeni galerii mężczyzn i krzyczy "biegnij kurwa, biegnij!". Oszołomiony chłopak w gdańskiej Modelarni wyniósł uwieszoną mu u nogi artystkę na zewnątrz. Z kolei zdokumentowany w formie wideo performance ZŁOdzieje (2005) odwołuje się do kobiecych fobii, obsesji, ale również histerii – jako przypisanego kobiecie szaleństwa, a także traktowanej subwersywnie – kobiecej wrażliwości. Zdjęcie Angeliki Fojtuch żebrzącej półnago na mrozie w pampersie i chodziku dla starszych osób z kartką, na której napisano „Bóg zapłać. Jestem kobietą” (2004, w ramach Święta kobiet w Krakowie) ukazało się na okładce feministycznego pisma „Zadra”, numer 1(18)/2004. Organizatorka i kuratorka PORT PERFORMANCE w Trójmieście, gdzie mieszka i pracuje.
Spis treści |
[edytuj] Link do strony artystki
http://www.angelikafojtuch.net
[edytuj] Wystawy
2006 Przerwane połączenia, Zachęta, Warszawa; Policja, Bunkier Sztuki, Kraków; YOU WON`T FEEL A THING, Kunsthaus Dresden; Panie Proszą Panów, CSW Łaźnia, Gdańsk; 2005 Zoon Politikon, BGSW, Słupsk; Audiotourism, CSW Łaźnia, Gdańsk/Narodowe Centrum Sztuki Współczesnej, Kaliningrad; ajababy, wyst. ind., Galeria Sztuki Wozownia, Toruń; 2004 Święto kobiet, Galeria Lokal, Kraków; 2003 IV Festiwal Sztuki Nowych Mediów Videokont, Galeria KONT, Lublin; Precedens 06, TCK, Tarnowskie Góry; 2002 Reset, Bunkier Sztuki, Kraków; City Transformers, Stocznia, Gdańsk; 2001 Projekt Wzgórza trzy, SAOZ, Kraków/Lipnica Murowana.
[edytuj] Bibliografia
- Angelika Fojtuch. Idea, ciało, czas, miejsce. Performance art 2002-2006, kat., SAMISDAT 2006;
- Anna Łazar, Karol Sienkiewicz (krytyk sztuki), Późne dzieci feminizmu. O działaniach Angeliki Fojtuch, www.sekcja.org, 2006;
- Ewa Małgorzata Tatar, „Bo piękno jest przerażenia początkiem…”, www.bunkier.com.pl, 2006;
- Maks Bochenek, Roma Piotrowska, To, co widzimy, jest tym, o czym myślimy, www.sekcja.org, 2006;
- Małgorzata Jankowska, ajababy, tekst tow. wyst., 2005;
- Joanna Zielińska, Dotykaj i oddychaj…, „Obieg” 1(69)/2004;
- Monika Branicka, Kraków kobiet, „Obieg” 1(69)/2004.
[edytuj] Źródło
pierwotna wersja hasła pochodzi ze Słownika Młodej Polskiej Kultury Tekstylia bis, Korporacja Ha!art, Kraków 2006.
