Arcybractwo Męki Pańskiej
Z Wikipedii
Arcybractwo Męki Pańskiej jest świeckim zrzeszeniem religijnym, obecnie działającym jedynie przy Kościele oo. Franciszkanów w Krakowie.
Arcybractwo w 1595 roku założył kanonik kapituły katedralnej w Krakowie, ksiądz Marcin Szyszkowski, późniejszy biskup krakowski. Należeli do bractwa i mieszczanie, i kardynałowie, i królowie. Spośród królów jego członkami byli: Zygmunt III Waza, Władysław IV, Jan Kazimierz, Jan III Sobieski. Anonimowość uczestnictwa zapewniały stroje: czarne habity i kaptury, z wyciętymi otworami jedynie na oczy.
Arcybractwo, powołane do kontemplacji Męki Pańskiej, największe obowiązki miało w okresie Wielkiego Postu, kiedy to bracia uczestniczyli w liturgii w każdy piątek. Przywilejem bractwa było w Wielki Czwartek prawo do wykupywania z więzienia dłużników oraz, zgodnie z przywilejem nadanym przez Władysława IV, uratowanie jednego skazańca od śmierci. Ocalony brał potem udział w procesji, idąc między dwoma braćmi. W jednej ręce niósł zapaloną świecę, w drugiej trupią czaszkę. Cały orszak, odziany w rytualne stroje, recytował tekst pokutny, przyjęty jako hasło bractwa: Memento Homo Mori (pamiętaj człowiecze o śmierci). Bracia nieśli insygnia Męki Pańskiej, a podpierali się laskami zakończonymi trupimi czaszkami. W Wielki Piątek Arcybractwo odbywało procesję do siedmiu wybranych kościołów krakowskich. Od 1696 roku brało udział w odpuście, zwanym Emaus na Salwatorze przy klasztorze Norbertanek. Procesja z trupimi czaszkami i piszczelami okrążała kościół trzy razy, aby potem zejść na dziedziniec ss. Norbertanek. Tam oczekiwała ich ksieni zakonu.
Po III rozbiorze Polski bractwo utraciło możliwość uwalniania więźniów i skazańców. Obecnie Arcybractwo pełni jedynie funkcję liturgiczną, zachowując tradycyjne stroje i obyczaje. Do bractwa należy 20 osób i mogą wśród nich być zarówno mężczyźni, jak i kobiety.
