Asklepiadej

Z Wikipedii

Asklepiadej (łac. versus Asclepiadeus) to iloczasowa miara wierszowa stosowana w starożytności w Grecji i Rzymie. Nazwa pochodzi od imienia poety greckiego z III wieku p.n.e. Asklepiadesa z Samos, przyjaciela Teokryta.

Asklepiadeje stosowali m.in. z poetów greckich Safona i Alkajos, z Rzymian - Katullus i Horacy.

Wyróżnia się dwie postaci tego wiersza, znane jako asklepiadej mniejszy i asklepiadej większy.

[edytuj] Asklepiadej mniejszy

Asklepiadej mniejszy powstaje przez rozszerzenie glikoneja o jeden chorijamb. W roli cezury występuje przeważnie diereza po pierwszym chorijambie. Ogólny schemat metryczny jest następujący (A -arsa, b - sylaba krótka, a - sylaba obojętna):

aaAbbA // AbbAba

Przykład: Maecenas, atauis edite regibus (Horacy)

U poetów eolskich nagłos asklepiadeja mniejszego jest swobodny (może być spondejem, trochejem, jambem lub pirychejem), u Rzymian zaś, którzy idą tu przypuszczalnie za manierą poezji aleksandryjskiej, jest wyłącznie spondeiczny.

[edytuj] Asklepiadej większy

Asklepiadej większy powstaje z asklepiadeja mniejszego przez rozszerzenie go o jeszcze jeden chorijamb. Schemat:

aaAbbA // Abba // AbbAba

Przykład: Alfene, immemor atque unanimis false sodalibus (Katullus)

Pozostałe uwagi jak do asklepiadeja mniejszego.