Atrybucja wewnętrzna

Z Wikipedii

Atrybucja wewnętrzna - inaczej atrybucja dyspozycyjna; rodzaj atrybucji w psychologii, zakładający iż przyczyną danego zdarzenia były cechy jego sprawcy (np. zdolności lub ich brak, inteligencja, włożony wysiłek, cechy osobowości) w przeciwieństwie do czynników zewnętrznych wobec sprawcy (np. przypadek, trudność zadania, sytuacja zewnętrzna, rola społeczna, normy społeczne, itp.).

Przykład: Damian zdał kiepsko egzamin.
Przykład atrybucji wewnętrznej (dyspozycyjnej): Damian jest głupi.
Przykład atrybucji zewnętrznej (sytuacyjnej): Były trudne pytania. Egzaminator miał zły dzień.

Ludzie na ogół mają skłonność do zbyt częstego używania atrybucji wewnętrznej kosztem zewnętrznej. Efekt ten nazywa się podstawowym błędem atrybucji (tam zobacz na temat przyczyn tej skłonności). Jeśli chodzi o własne czyny, to atrybucja zależy od ich sukcesów (zobacz: atrybucje w służbie ego), tendencja samoobronna, ukierunkowania uwagi (zobacz: błąd aktora - obserwatora), samooceny (zobacz: samoutrudnianie), cech osobowości (zobacz: poczucie umiejscowienia kontroli).