Bernal Díaz del Castillo

Z Wikipedii

Bernal Diaz del Castillo (ur. 1492, 1493 lub 1496 - zm. 1580 lub 1584) - podróżnik i konkwistador, autor "Historia verdadera de la conquista de la Nueva Espana" czyli "Prawdziwa historia podboju Nowej Hiszpanii", jednego z najlepszych źródeł dotyczących podbojów Meksyku przez Hernana Cortesa.

[edytuj] Biografia

Pochodził z Medina del Campo nad rzeką Zapardiel. Był synem Francisca Diaz del Castillo (radca miejski) i Bernali Marii Diaz Rejon. Jako młodszy syn szlachecki ("secundone"), pozbawiony prawa do majątku, wyruszył w świat. W 1514 r. uczestniczył w hiszpańskiej wyprawie do Panamy pod dowództwem Pedrariasa de Avili. W 1518 r. dołączył do ekspedycji Francisca Hernandeza de Cordoby, z którą dotarł do Meksyku, a następnie do ekspedycji Juana de Grijalvy. Po jej sukcesie wyruszył na wyprawę z Cortésem. Potem uczestniczył w ekspedycji Gonzala de Sondovala, wysłanej na południe przez Cortesa w rejon rzeki Coatzalcoalcos na przesmyku Tehuantepec, by opanować tamtejsze złotodajne tereny, Luisa Marina podbijającego Chiapas oraz Rodriga Rangela, walczącego z Zapotekami w okolicach Oaxaca. Ostatnią jego wyprawą była nieudana wyprawa Cortesa na Honduras (1524-1526), po której także stracił majątek.

W 1526 r. zrujnowany fizycznie i materialnie wrócił do Meksyku. Ożenił się z majętną Teresą Becerra w 1535 r. W 1539 odwiedza Hiszpanię ze skargą na pomijanie go w zaszczytach i nadaniach. Otrzymał majątek w Gwatemali, gdzie adelantadem był jego dawny dowódca Pedro de Alvarado, i został wybrany do władz zakładanego miasta Santiago de los Caballeros. Przeprowadził się tam z żoną w 1541, gdzie dożył starości hodując pomarańcze i spisując swoje przygody. W 1550 r. ponownie odwiedził Półwysep Iberyjski.

[edytuj] Pamiętniki Diaza

Swoje wspomnienia napisał w reakcji dla gloryfikującej Cortesa i pomijającej wysiłek pozostałych konkwistadorów "Cronica de la Conquista de Nueva España" Francisca Lopeza de Gómary wydanej w 1552 r. Gómara i kronikarz Gonzalo de Illescas, którego także czytywał Diaz, czerpali wiadomości z "drugiej ręki", a nie z osobistych doświadczeń. Diaz zdobywał się więc nieraz na krytykę wodza. Wypominał mu m.in. porywczość, upór, chciwość oraz narażanie żołnierzy dla osiągnięcia zysku i sławy. Nie krył demoralizacji, obżarstwa i chciwości wśród swoich towarzyszy, ale nieraz usprawiedliwiał mordy dramatyczną sytuacją otoczonych przez Indian zdobywców.

Dzieło Diaza jest niezwykle dokładne. Po 30 latach od opisywanych wydarzeń pamiętał nadal takie detale jak liczba żołnierzy, dotkliwość ran, maści, imiona i charaktery koni, trudne indiańskie nazwy, niezwykłe zjawiska przyrody, stany pogody oraz samopoczucie i nastrój żołnierzy we wszystkich okresach wyprawy. Zostało przy tym napisane żywym językiem. Z tych powodów jest zarazem cennym źródłem historycznym jak i pomnikiem XVI-wiecznego potocznego języka kastylijskiego.

Oryginał liczył 4 grube tomy i stał się sławny zanim jeszcze został wydrukowany. Pierwsza pełna wersja drukowana została wydana w 1632 r. przez P. Fraya Alonso Remóna, który znalazł manuskrypt w jednej z prywatnych bibliotek. Zatytułował ją "Prawdziwa historia podboju Nowej Hiszpanii przez Ferdynanda Cortesa i o rzeczach dziejących się od roku 1518 aż do jego śmierci w 1547, a następnie do roku 1550, opisana przez kapitana Bernala Diaza del Castillo, jednego z jego konkwistadorów, wyjęta na światło dzienne przez P. Fraya Alonsa Remón".

Do dziś ukazało się 15 wydań hiszpańskich i drugie tyle tłumaczeń. Obszerne fragmenty dzieła przełożyła na polski Anna Ludwika Czerny w 1962 r. pod tytułem "Pamiętnik żołnierza Korteza czyli Prawdziwa historia podboju Nowej Hiszpanii".