Białoskórnictwo
Z Wikipedii
Białoskórnictwo - rzemiosło skórnicze, mające na celu garbowanie skór za pomocą tłuszczów zwierząt morskich, ryb, a także mózgu.
W procesie natłuszczania używano ałunu glinowego i żółtek. Skóry przed garbowaniem były mocno zwapnione i starannie obrobione mechanicznie. Cechy białoskórnicze posiadały folusze, w których ugniatano skóry. Garbowano głownie skóry pochodzące z kozłów, baranów, cieląt, łosi, jeleni, saren.
Pierwsze cechy białoskórnicze znajdowały się we Wrocławiu (1420), Gdańsku, Toruniu, Krakowie (z foluszem), Poznaniu, Raciborzu, Niemodlinie i Głogowie.
[edytuj] Bibliografia
- Irena Turnau, Polskie Skórnictwo, Wrocław: Ossolineum, 1983, ISBN 83-04-00813-0.