Bitwa o Fort Washington

Z Wikipedii

Bitwa o Fort Washington Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych
Data	16 listopada 1776
Miejsce	Manhattan
Wynik	strategiczne zwycięstwo brytyjskie
Terytorium	Nowy Jork, Stany Zjednoczone
Strony konfliktu Amerykanie Wielka Brytania, Hesja Dowódcy George Washington, Robert Mcgaw generał William Howe, Wilhelm von Knyphausen Siły 2900 8000 Straty 53 zabitych, 96 rannych, 2818 wziętych do niewoli, 43 działa 78 zabitych, 374 rannych

Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych
Bunker Hill - Wzgórza Harlemu - Pell's Point - Pelham - White Plains - Fort Washington - Trenton - Princeton - Bound Brook - Fort Ticonderoga - Fort Hook - Saratoga - Camden - Savannah - Cowpens - Yorktown

Bitwa o Fort Washington rozegrała się 16 listopada 1776 roku w czasie kampanii nowojorskiej, podczas Amerykańskiej Wojny o Niepodległość.

Fort Washington był ufortyfikowaną pozycją na wyspie Manhattan i znajdował się w najwyżej położonym punkcie wyspy (230 stóp nad poziomem rzeki Hudson). Wraz z drugim siostrzanym fortem – Fortem Lee – umożliwiały one kontrolę nad rzeką i uniemożliwiały flocie brytyjskiej pływanie po niej. W okolicy fortów zatopiono też kilka starych statków, które miały uniemożliwiać Royal Navy ruchy na rzece.

Na początku listopada amerykański dezerter William Demont przekazał brytyjskim oficerom wszystkie ważne informacje mogące ułatwić im planowanie ataku. 5 listopada trzy brytyjskie statki popłynęły w górę Hudsonu omijając fort i unikając rozbicia na zatopionych wrakach. To zaniepokoiło George’a Washingtona, który zaczął żywić obawy, co do utrzymania Fortu Washington. Sugestia Washingtona, żeby opuścić fort została odrzucona przez ufnego Greena, który wysłał pułkownika Roberta Mcgawa na komendanta tego punktu oporu i był szefem sztabu w New Jersey.

15 listopada Brytyjczycy wysłali do fortu oficera z białą flagą i propozycją kapitulacji. Mcgaw odrzucił propozycję. Następnego ranka Brytyjczycy opanowali okoliczne wzgórza i otworzyli ogień z dział na fort i jego dalej położone instalacje obronne. Washington, Puttnam i Green przekroczyli Hudson od strony Fortu Lee, ale po stwierdzeniu, że nie mogą pomóc Fortowi Washington – powrócili do New Jersey. Tymczasem Brytyjczycy rozpoczęli skoordynowany atak z trzech stron i spotkali się początkowo z silnym oporem. Amerykańscy żołnierze z Fort Tyron (w tym Margaret Cochran Corbin) walczyli z determinacją zanim padli lub zostali wzięci do niewoli. Choć wielu żołnierzy z zewnętrznych umocnień wycofało się do Fortu – efektywność jego obrony spadła z powodu przepełnienia.

Najważniejsze znaczenie dla brytyjskiego sukcesu miał atak Niemców pod dowództwem pułkownika Johanna Ralla na północny wał fortu. Późnym popołudniem Mcgaw zrozumiał, że bitwa jest przegrana i zaakceptował propozycję kapitulacji.

Większość wziętych do niewoli oficerów została później uwolniona, lecz dla szeregowców los nie był tak łaskawy. Setki zmarły z powodu chorób na brytyjskich statkach więziennych.

20 listopada Brytyjczycy przekroczyli Hudson i wkroczyli do niebronionego Fortu Lee, w którym zdobyli m.in. 50 dział i wielkie ilości mąki, amunicji oraz innych zapasów pozostawionych przez Amerykanów.

Utrata Fortu Washington wywołała głęboki wpływ na głównodowodzącego. Washington żałował, że pozwolił żeby Greene miał ostatnie słowo w obronie fortu. W przyszłości generał polegał mniej na radach innych a bardziej własnej intuicji. Inną reakcją było wystąpienie Charlesa Lee do Kongresu o odebranie dowództwa Washingtonowi i przyznanie go jemu.

[edytuj] Bibliografia

• Bicheno, H. Rebels and Redcoats, The American Revolutionary War, London 2003.
• Clement, R: “The World Turned Upside Down at the Surrender of Yorktown”, Journal of American Folklore, Vol. 92, No. 363 (Jan. - Mar., 1979), pp. 66-67 (available on Jstor).
• Hibbert, C: Rebels and Redcoats: The American Revolution Through British Eyes, London, 2001
• Jerome Greene. Guns of Independence: The Siege of Yorktown, 1781 (2005).