Bitwa pod Caporetto
Z Wikipedii
| Bitwa pod Caporetto I wojna światowa |
|||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||
| Data | 24 października 1917 - 1 grudnia 1917 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Dolina Isonzo | ||||||||||||||||
| Wynik | zdecydowane zwycięstwo Państw Centralnych | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
.svg/22px-Flag_of_Italy_(1861-1946).svg.png){kind=small}
Bitwa pod Caporetto - bitwa w czasie I wojny światowej (24 października - 1 grudnia 1917) pomiędzy armią włoską a wojskami niemieckimi i austro-węgierskimi. Bitwa miała miejsce w rejonie Caporetto (obecnie Kobarid) - miasta w Słowenii nad rzeką Sočą (wł. Isonzo).
W ciągu walk nad rzeką Isonzo armia Austro-Węgier poniosła znaczne straty. Niemieckie naczelne dowództwo, obawiając się załamania sojusznika, postanowiło wesprzeć planowaną przez Austriaków ofensywę. Główną siłę uderzeniową miała stanowić 14 Armia generała Ottona von Belowa, której celem było przerwanie pozycji włoskiej 2 Armii w okolicach Caporetto.
Po krótkim przygotowaniu artyleryjskim (również z uzyciem gazów bojowych) natarcie ruszyło 24 października 1917 roku. Dzięki zaskoczeniu i zastosowaniu nowej taktyki już pierwszego dnia przerwano włoską obronę. Włoski wódz naczelny gen. Cadorna nakazał dwa dni później generalny odwrót, który miejscami zamienił się jednak w paniczną ucieczkę. Włosi próbowali odtworzyć linię obrony na rzece Tagliamento, ale Niemcy uniemożliwili to, przekraczając rzekę 2 listopada. Oddziały włoskie, zagrożone również od strony Trentino, około 10 listopada zaczęły odtwarzać zwartą linię obrony na rzece Piave. Choć podejmowane przez Niemców i Austriaków próby przełamania tej pozycji obronnej się nie powiodły i nie zdołali oni zdobyć Wenecji, mimo to jednak wojska państw centralnych odniosły znaczące zwycięstwo.
Włosi stracili około 40000 zabitych i rannych i aż 300000 jeńców. Niemcy i Austriacy stracili łącznie 65000 ludzi. Niebezpieczeństwo rychłego załamania Austro-Węgier zostało odsunięte, Włosi nie byli zdolni przez prawie rok do ofensywnych działań. Anglicy i Francuzi musieli ściągnąć na front włoski 12 dywizji. Z drugiej strony klęska wstrząsnęła Włochami i zmusiła ich do zwiększenia wysiłków na rzecz wojny. Gen. Cadornę na stanowisku naczelnego wodza zastąpił gen. Armando Diaz, a na czele nowego koalicyjnego rządu stanął Vittorio Emanuele Orlando.
