Bogusław Sobczuk
Z Wikipedii
Bogusław Sobczuk (ur. 25 lipca 1947 w Złocieńcu) - polski aktor.
W 1971 roku ukończył studia na Wydziale Filologii Uniwersytetu Jagiellońskiego; w 1977 uzyskał uprawnienia aktorskie bez zdawania egzaminu.
W maju 2007 roku został skazany na dwa lata pozbawienia wolności w związku z wykorzystaniem seksualnym syna. W trakcie procesu nie przyznał się do winy; posądzał o zemstę i spisek swoją byłą partnerkę życiową.[1]
[edytuj] Ważniejsze role
- 1976: Człowiek z marmuru jako redaktor TV
- 1977: Wodzirej jako dyrektor Wydziału Kultury
- 1978: Bez znieczulenia jako uczestnik programu telewizyjnego 'Trzech na jednego'
- 1979: Golem jako Oficer śledczy
- 1979: Amator
- 1979: Szansa jako dyrektor Kos
- 1979-1981: Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy jako Stanisław Frankowski, syn Katarzyny i Władysława (gościnnie)
- 1980: Powstanie Listopadowe 1830-1831 jako narrator
- 1981: Człowiek z żelaza jako redaktor TV
- 1984: To tylko Rock jako Ogrodowicz
- 1986: Magnat jako przewodnik
- 1986: Życie wewnętrzne jako reporter
- 1986: Tulipan jako adwokat
- 1986: Bohater roku jako Chodkiewicz
- 1988: Łabędzi śpiew jako dentysta
- 1988: I skrzypce przestały grać jako Hoss Rudolf, komendant obozu w Oświęcimiu
- 1990: Zabić na końcu jako dziennikarz TV
- 1991: V. I. P. jako Lipert
- 1992: Koniec gry jako przedstawiciel biura podróży
- 1995: Ekstradycja jako Minister Spraw Wewnętrznych]]
- 1996: Ekstradycja 2 jako minister Spraw Wewnętrznych (gościnnie)
- 1996: Wirus jako dziennikarz
- 1997: Klan jako szef kliniki przy Trakcie Lubelskim, która chce wejść w fuzję z "El-Medem" (gościnnie)