Bolesław Nieczuja-Ostrowski
Z Wikipedii
Bolesław Michał Nieczuja-Ostrowski pseud. Tysiąc, Bolko, Grzmot, Michałowicz, Burza (ur. 29 września 1907) - polski wojskowy, żołnierz podziemia. Honorowy obywatel miasta Wolbromia.
Spis treści |
[edytuj] Rodzina
Urodził się 29 września 1907 w Haliczu w woj. stanisławowskim jako syn Michała i Anieli z d. Frank. Ożenił się z Bronisławą Marią z d. Paklikowską (1909-1988); urodzoną we Lwowie. Mieli troje dzieci.
[edytuj] Wykształcenie
Ukończył gimnazjum humanistyczne w Przeworsku. Działał w harcerstwie dochodząc do funkcji Komendanta Hufca ZHP w Przeworsku. W 1931 ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie-Ostrowi Mazowieckiej. Służbę rozpoczął w 5. Pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu. Następnie został wykładowcą w szkole podchorążych i oficerów rezerwy w Zambrowie oraz w Różanach nad Narwią.
[edytuj] Wojna
Wziął udział w kampanii wrześniowej; zgodnie z planem mobilizacji objął dowództwo kompanii 115 Pułku Piechoty 41 Rezerwowej Dywizji Piechoty (Grupy Operacyjnej „Wyszków”). Za zasługi w kampanii wrześniowej odznaczony został Krzyżem Walecznych. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł, po czym zaangażował się w działalność Związku Walki Zbrojnej we Lwowie, a następnie na terenie Podkarpacia i ziemi krakowskiej. Został szefem uzbrojenia w Komendzie Okręgu Krakowskiego ZWZ. Zorganizował tam konspiracyjną produkcję broni, która otrzymała kryptonim „Ubezpieczalnia”. W 1943 r. Bolesław został awansowany do stopnia majora oraz odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. W 1944 roku został mianowany dowódcą 106 Dywizji Piechoty Armii Krajowej („Dom”), walczył na terenie Małopolski. Za zasługi awansowano go do stopnia podpułkownika ze starszeństwem od 11 listopada 1944 r. oraz odznaczono Orderem Virtuti Militari.
[edytuj] Po wojnie
Po rozwiązaniu dywizji wyjechał wraz z grupą byłych żołnierzy do Elbląga. Osiedlili się w Pogrodziu k. Elbląga, gdzie zorganizowano Spółdzielnię Gospodarczo-Społeczną. Zrzeszała ona byłych żołnierzy AK i ich rodziny. W 1949 roku został aresztowany. Dwukrotnie został skazany na karę śmierci. W więzieniu spędził 7 lat. Przez kolejne lata prześladowany był za działalność w Armii Krajowej.
W 1991 został wyróżniony awansem na stopień generała brygady, a rok później otrzymał honorowe obywatelstwo Elbląga.
3 maja 2006 Bolesław Nieczuja-Ostrowski, otrzymał od prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Za zasługi na rzecz Kościoła katolickiego został uhonorowany odznaczaniem papieskim „Pro Ecclesia et Pontifice”.
[edytuj] Publikacje
- Rzeczpospolita partyzancka, Warszawa 1991.
- Drogi Miłości Bożej, Kraków 1993.
- Inspektorat AK "Maria" w walce, Tom 1., Warszawa 1995.
- Inspektorat AK "Maria" w walce, Tom 2., Cz. 1., Elbląg 2001.
- Inspektorat AK "Maria" w walce, Tom 2., Cz. 2., Elbląg 2007.
[edytuj] Bibliografia
- P. Nieczuja-Ostrowski, Inicjatywa społeczno-gospodarcza akowskich osadników w powiecie elbląskim w latach 1945-1949, „Rocznik Elbląski” t. 20 (2006), s. 258.
- S. Piwowarski, Niezwykłe życie generała brygady Bolesława Michała Nieczui-Ostrowskiego, pseudonim: „Bolko”, „Grzmot”, „Tysiąc”, „Michałowicz”, „Informator Stowarzyszenia Żołnierzy Armii Krajowej” nr 3/2007, s. 4.
- L. Zieliński, Osadnictwo wiejskie w powiecie elbląskim w latach 1945-1950, „Rocznik Elbląski” nr 3 (1966), s. 184.
