Boris Piergamenshikov
Z Wikipedii
Boris Piergamenshikov (ur. 29 sierpnia 1948 w Leningradzie, zm. 30 kwietnia 2004 w Berlinie), (nazwisko pisane również: Pergamienszczikow, Pergamenschikov, Pergamenshikov), wiolonczelista pochodzenia rosyjskiego.
Urodził się w muzycznej rodzinie, jego ojciec także był wiolonczelistą, i to on udzielał synowi pierwszych lekcji. Głównym pedagogiem Piergamienshikova był Emmanuel Fischmann. Oprócz wiolonczeli, w leningradzkim konserwatorium Piergamienshikov uczył się również kompozycji, co w przyszłości pozwoliło mu na szybsze i lepsze opanowywanie kompozycji współczesnych, których był częstym wykonawcą.
W 1974 zdobył złoty medal na Konkursie im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie. W 1977 roku wyemigrował z ZSRR do Izraela, co umożliwiło mu rozpoczęcie międzynarodowej kariery. W 1984 roku entuzjastycznie oceniono jego debiut w Nowym Jorku. Przez następne lata występował jako solista z najlepszymi orkiestrami, ceniony również jako kameralista; jego wieloletnim partnerem był Paweł Giliłow. Jego grę charakteryzowała nie tylko nadzwyczajna wirtuozeria techniczna, ale także wyjątkowy liryzm.
Zamieszkał w Niemczech, gdzie nauczał w wyższych szkołach muzycznych w Kolonii (1977-92), a następnie Berlinie (w szkole im. H. Eislera). Jednym z jego uczniów był Adam Klocek.
Wykonywał wiele utworów muzyki współczesnej. Za nagranie Tout Un Monde Lointain Henri Dutilleux otrzymał "Diapason d'Or". Łączyły go również związki artystyczne z dwoma polskimi kompozytorami. W 1996 roku wykonał dedykowany mu Koncert wiolonczelowy Krzysztofa Meyera. W 2001 roku uczestniczył w światowej premierze Concerto Grosso na 3 wiolonczele i orkiestrę Krzysztofa Pendereckiego. I to właśnie Penderecki dyrygował jego ostatnim koncertem – w grudniu 2003 w Warszawie.
