Bractwo Zbirów

Z Wikipedii

Bractwo Zbirów była to tajna sekta dusicieli bogini Kali działająca na terenie Indii od XVII do poł. XIX w. Polująca na podróżnych i pielgrzymów.

[edytuj] Podłoże religijne

Zbirów inspirowała religia - byli wyznawcami bogini Kali. Zabijali by dać swojej bogini powody do zadowolenia i dokonać świętego aktu. Obrzędy i ceremonie dominowały w każdym z aktów zabójstwa, a w morderstwach każdy z członków sekty miał jakąś rolę do odegrania. Zanim bractwo złożone z kilkudziesięciu członków wyruszyło na coroczne, sezonowe polowanie na ludzi, składała dowody wdzięczności Kali i prosiła o błogosławieństwo. Przed wyprawą i podczas niej starannie zwracano uwagę na każdy omen. Wróżono z odciętej głowy owcy: sposób w jaki drgały wargi zabitego zwierzęcia polewane cieczą mówiły jaki los czeka bractwo.

Nie jest jasne dlaczego zbiry wierzyły, że zabijając podróżnych oddają cześć swojej bogini. Według tradycji ich bogini pożerała ciała zabitych ofiar, żeby zatrzeć ślady. Bogini wyposażyła zbirów w narzędzia zbrodni Z jednego z jej zębów powstał magiczny kilof kusee, jej żebra - sztylet, a z rąbka jej szaty - rumal szalik służący do duszenia podróżnych. Rumal był zawsze biały albo żółty - kolory Kali.

Inna z legend mówi, że w czasie gdy Kali przegrywała walkę z Raktavija, starła z ramion pot, z którego powstało dwóch mężczyzn. Dała im rumal i kazała pozabijać demony Raktaviji. Gdy to zrobili i przyszli oddać bogini rumal, ta kazała im zachować szal by w przyszłości mogli dusić tych co staną im na drodze.

[edytuj] Metoda działania Bractwa Zbirów

Zazwyczaj wysyłano do przodu niewielką grupę zbirów. Napotykała ona partię pielgrzymów lub innych podróżnych. Zajmowali się nimi najpierw oszuści (sotha), próbując się przypodobać za pomocą konwersacji, śpiewu lub muzyki. Pełnili oni rolę zwiadu i proponowali pielgrzymom wspólną wędrówkę w celu wzajemnego ubezpieczania się. Po uspokojeniu podróżnych sotha zostawiali na drodze znak, że infiltracja przebiegła pomyślnie. Pozostałe zbiry dołączały potem do grupy, również prosząc o możliwość wspólnego pielgrzymowania. W tej fazie było ich zazwyczaj więcej niż ofiar. Kiedy sytuacja dojrzała, przed grupę wysyłano dwóch zbirów zwanych beles, których zadaniem było wykopanie grobów magicznymi kilofami. Po przybyciu w okolice tego miejsca grupy pielgrzymów i zbirów, rozbijano obóz. Sotha zabawiali pielgrzymów muzyką i śpiewem - podróżni odsłaniali szyje, żeby móc śpiewać. Na dany przez herszta znak (jhirni - krzyk śmierci) zbiry atakowały pielgrzymów (po trzech na jednego). Dusiciel (bhartote) owijał szal rumal wokół szyi ofiary i dusił ją. Pomagał mu drugi ze zbirów (chamolhi), który chwytał ofiarę za nogi i przewracał na twarz. Trzeci obezwładniał duszonego - kopał, krępował itp. Szal miał na dwóch końcach węzły, żeby się nie wyślizgnąć. W całym obozie w ten sposób zabijano wszystkich podróżnych. Trwało to kilkadziesiąt sekund.

Po dokonaniu mordu pozbywano się ciał. Na ogół ciała były ćwiartowane przez rytualnych rzeźników (lugha), jeśli nie starczało czasu jedynie odcinano nogi lub składano ciała na pół. Często masakrowano ciało tak, żeby nie była możliwa identyfikacja. Zapobiegano również puchnięciu trupów i wzdęciu gleby, poprzez wielokrotne nakłuwanie ciała sztyletem. Groby nakrywano ziemią i roślinnością.

Po dokonaniu mordu następowała obrzędowa uczta, będąca szczytowym punktem świętej misji. Zbirowie siadali w namiocie, wokół herszta w kręgach odpowiednio do stopnia wtajemniczenia. Na środku kładziono święty kilof (kusee), kawałek srebra na ofiarę bogini oraz święty napój (goor) - w formie melasy o nieznanym składzie. Herszt bandy wykopywał niewielki dołek, do którego wlewał odrobine goor i następnie przy dźwiękach modlitwy po kolei pito goor. Jeśli przez przypadek wypił napój ktoś niewtajemniczony (tzn. osoba, która jeszcze nie dokonała rytualnego zabójstwa) musiał opuścić obóz i udusić kogoś.

Nie należało dusić kobiet (kobietą była Kali). Nietykalni byli kalecy, trędowaci i ślepi. Nie zabijano także niektórych rzemieślników (blacharzy, murarzy, cieśli i szewców). Oszczędzano Hindusów z kasty Kamala oraz każdego kto pędził krowę lub kozę. Jedynym tabu było dla zbirów zabicie tygrysa. Zwierzę miało specjalne znaczenie, ponieważ zbiry uważały się za tygrysy i tak jak one polowały na ludzi.

[edytuj] Likwidacja bractwa

W połowie XIX w. brytyjski sędzia pokoju Henry Sleeman pracujący dla Kompanii Wschodnioindyjskiej rozpoczął śledztwo związane z tajemniczymi zniknięciami dziesiątków pielgrzymów. Jego długoletnie śledztwo doprowadziło do osądzenia 3689 zbirów i stracenia 486.