Bronisław Idzikowski

Z Wikipedii

Bronisław Idzikowski (ur. 19 lutego 1936 w Częstochowie - zm. 15 września 1961 w Częstochowie), żużlowiec.

Od 1954 był zawodnikiem Włókniarza Częstochowa (1959 drużynowe mistrzostwo Polski). Startował w finale indywidualnych mistrzostw Polski w 1960 w Rybniku, zajął 16. miejsce. Przed rozpoczęciem kariery żużlowej trenował w sekcji bokserskiej Ogniwa Częstochowa.

10 września 1961 w trakcie meczu ligowego z Polonią Bydgoszcz w Częstochowie odniósł ciężkie obrażenia, wskutek których zmarł. Od 1967 jego imię nosi memoriał żużlowy rozrgrywany w Częstochowie (od 1973 drugim patronem jest inny zmarły tragicznie żużlowiec Marek Czerny).

Źródła:

• Henryk Grzonka, Speedway. Mała encyklopedia, Katowice 1996

[edytuj] Inne ważniejsze turnieje

[edytuj] Uzupełnienie

W 1954 roku Bronek Idzikowski zdradza boks na rzecz żużla, rozpoczyna treningowe jazdy na czarnym torze pod okiem Jerzego Brendlera. Czyni błyskotliwe postępy, toteż w rok później On i Waldemar Miechowski stanowią już nierozłączną parę Włókniarza. Drużyna awansuje do ekstraklasy, a „Nonek” - bo tak nazywają Go bliscy - staje się ulubieńcom częstochowskich kibiców. W 1959 roku „Włókniarze” zostają drużynowymi mistrzami Polski. Dla Idzikowskiego jest to piąty sezon występów na torze, ma 23 lata i 200 startów za sobą, trafia do narodowej kadry. Jeździ w ZSRR, Czechosłowacji, na Węgrzech, w Austrii i Norwegii. Zaczyna wygrywać, choć sukcesy okupione są wielkim wysiłkiem. „Nonek” jeździ na żużlu, pracuje, uczy się w wieczorowej szkole i sprawuje opiekę nad młodszym rodzeństwem. Nadchodzi rok 1961... 26 kwietnia - tuż na początku żużlowego sezonu - w Libercu odbywa się I eliminacja indywidualnych mistrzostw Świata. Wyniki Polaków są znakomite, do kolejnej rundy awansują wszyscy, lecz największą niespodziankę sprawia Idzikowski, który w ostatniej chwili zastąpił kontuzjowanego Kwoczałę. Bronek zwycięża z 13 punktami, kończąc jedynie piąty wyścig za Spinką /CSRS/ i Połukardem. 18 czerwca, na torze warszawskiej Skry, w drugiej eliminacji zajmuje co prawda dopiero piąte miejsce, ale jest to skutek taktycznych układów w poszczególnych biegach - po prostu słabsi nieco w tym dniu koledzy potrzebują punktów, aby awansować w komplecie. W finale kontynentalnym w Slany jest już gorzej. Na trudnym i niezwykle niebezpiecznym torze częstochowianin ma kłopoty, nie wygrywa biegów… W końcówce zawodów dochodzi do dramatycznej sytuacji. Awans Mariana Kaisera zależy od... Idzikowskiego. Trzeba jedynie wygrać bieg i to - bagatela - z samym Antoninem Kasperem! Koleżeński „Nonek” stawia wszystko na jedną kartę, nie bacząc na szalone ryzyko jedzie brawurowo i wygrywa, właśnie w tym jednym, jedynym biegu, dzięki czemu Kaiser jest szóstym Polakiem, który będzie w finale europejskim! Tuż przed wrześniową tragedią Idzikowski bierze jeszcze udział w tourn'ee po ZSRR, jeździ mu się znakomicie, wygrywa nawet turniej indywidualny w Majkopie. 10 września 1961 roku to data, która stanowi czarną kartę w historii częstochowskiego żużla. W meczu z Polonią Bydgoszcz, w drugim swym starcie, a zarazem ostatnim w karierze - Bronek Idzikowski po wyjściu z łuku wpada w niewielki poślizg. Motocykl nagle traci szybkość, jadący tuż za nim od wewnętrznej klubowy partner nie ma żadnej możliwości manewru i uderza w maszynę kolegi. Obaj padają na tor, leżącego bezwładnie Bronka obsługa toru błyskawicznie przenosi na murawę stadionu, gdyż bieg jeszcze trwa... Po kilku minutach karetka odwozi zawodnika do szpitala, gdzie lekarze stwierdzają bardzo poważny uraz głowy. Ich wysiłki są bezowocne, po pięciu dniach Bronisław Idzikowski umiera nie odzyskawszy przytomności... 18 września, przy udziale dziesiątków tysięcy mieszkańców Częstochowy oraz licznych delegacji sportowych z całego kraju odbyła się ceremonia pogrzebowa. Na cmentarzu Świętego Rocha w milczeniu oddano cześć wybitnemu zawodnikowi i wspaniałemu koledze, cmentarną ciszę rozdarł potężny łoskot włączonych na kilkadziesiąt sekund silników żużlowych motocykli...

Marek Soczyk, Dariusz Sołtysiak, „NONKA IDZIKOWSKIEGO WYŚCIG OSTATNI …" - Fragmenty, Częstochowa, 4.11.1992 r. Tekst ukazał się w Tygodniku Żużlowym.