Dyskusja:Brytowie

Z Wikipedii

Do wikizacji i sprawdzenia:

Po przejściu plemion germańskich do Galii (współczesna Francja) blisko 400 roku, na wyspach brytyjskich rozpoczął się bardzo smutny okres trwający kilka stuleci, o którym nie pozostało prawie żadnych pisemnych wzmianek. Romańsko-brytyjska kultura, która rozwijała się w ciągu 400 lat istnienia cesarstwa rzymskiego, zniknęła wskutek okrutnych podbojów i migracji barbarzyńców. Celtowie napadli ze strony Irlandii (plemię pod nazwą Skotti nadało swoje imię północnej części głównej wyspy - Szkocji). Sasi i Anglicy nadeszli z Niemiec, Fryzyjczycy zjawili się z terenów Holandii, a Dżuci (Duńczycy) przesiedlili się z Dunii. Do roku 600 Anglicy i Sasi kontrolowali większą część Anglii. Do 800 roku tylko współczesna Walia, Szkocja i Zachodnia Kornwalia pozostawały w posiadaniu Celtów.

Nowi mieszkańcy, których nazywano mianem Anglo-Sasi (połączenie Anglików i Sasów). Anglicy nadali swoje imię nowej kulturze, Anglii, a przeniesiony tu język germański (niemiecki) nazwano angielskim, i on wyparł rdzenny język celtyjski i zapożyczony język łaciński. Mimo licznych napadów i następujących po nich całkowitych podbojów południowa i wschodnia części głównej wyspy wysp brytyjskich zachowała nazwę Anglia (a językiem jej mieszkańców tak i pozostał angielski) do dzisiaj.

W 865 roku względny pokój w Anglii został przerwany przez nowy podbój. Duńscy Wikingowie, którzy regularnie robili najazdy na Francję i Niemcy, stworzyli wielką armię i rozpoczęli wyprawę na Anglię. W ciągu 10 lat większość anglo-saskich plemion była podbita, reszta się poddała. Tylko Sasi na zachodzie (współczesne hrabstwo Wesseks) przetrwali pod dowództwem Alfreda, jedynego angielskiego władcy, który otrzymał przydomek Wielkiego.

Anglia została podzielona przez Wikingów, Sasów Zachodnich i kilku królestw angielskich w ciągu 200 lat. Część Wikingów nazywała się Danlou. Wikingowie zbierali wielki haracz nazywany jako Danheld (duńskie pieniądze) za gwarancję pokoju. Duńscy Wikingowie przyjęli chrześcijaństwo i rozpoczęli prowadzić bardziej osiadły tryb życia. Kiedy Anglicy zorganizowali powstanie przeciwko Duńczyków, w roku 954 był zabity ostatni król Wikingów Jork. Anglia po raz pierwszy zjednoczyła się pod rządami angielskiego króla z Wesseksu.

W roku 1066 Witan (rada królewska) zaproponował Haraldowi, synowi hrabiego Wesseksu, koronę. Do tronu roszczyli pretensje też dwóch innych: Harald Hardrada, co oznacza srogi władca, król Norwegii oraz hercog Wilhelm Normański. Norwegowie wylądowali jako pierwsi blisko Jorku, ale zaznali klęskę w bitwie obok Stempfordskiego mostu.

Tuż po zwycięstwie Harald wyruszył ze swoim wojskiem na spotkanie z Williamem do Gastings. Walka toczyła się przez cały dzień, ale przed zmierzchem Harald został śmiertelnie zraniony przez strzałę w oko. Następne dwa lata Wilhelm (William), który otrzymał przydomek Najeźdźca, albo Zdobywca, zrobił dość dużo by wzmocnić swoją władzę w Anglii.

W pozostałej części epoki średniowiecza potomkowie Williama (Wilhelma) wyczerpali swój skarbiec i wycieńczyli swój lud próbami podbojów i niezliczonymi wojnami usiłując poszerzyć swoje terytoria i utrzymać podbitą część Francji. Wojna stuletnia między Anglią i Francją trwała z przerwami od 1337 roku po 1453 rok. Rozpoczęła się ona z roszczenia pretensji przez angielskiego króla do tronu Francji po zawarciu kilku ślubów dynastycznych. Przyczyną wojny też była walka o kontrolę nad handlem wełną i poparcie ze strony Francji dla niepodległości Szkocji. Wojna rozpoczęła się z kilku niepewnych, aczkolwiek pełnych i nieustannych zwycięstw Anglików pokonujących nieprzyjaciela głównie dzięki swoim łucznikom rozstrzeliwujących z dużej odległości ciężko uzbrojonych francuskich rycerzy.

Anglicy nie mogli doprowadzić wojnę do zwycięstwa i Francji się udało odbudować swoje siły. Pobudzeni do wielkiego czynu przez Joannę d’Ark, wiejską dziewczynę, Francuzi odzyskali swoje ziemie i skończyli wojnę zwycięstwem i podbojem Bordo w roku 1453. Anglicy zachowali na kontynencie tylko część Kale i to nie na długo.

pewnie sie nie znam, ale wydaje mi sie, ze artykul dotyczy bardziej Brytani niz Brytow...