Chlodwig I

Z Wikipedii

Chlodwig I (ok. 466 - po 26 października^[1] 511) był władcą Franków, synem Childeryka I i Basiny. Ten chyba najsłynniejszy spośród merowińskich władców objął tron w 481 roku, po śmierci swojego ojca. Po śmierci króla Wizygotów Euryka w 486 roku, wyprawił się do północnej Galii, gdzie rezydował Syagriusz. Podbił jego państwo, a zbiegłego Syagriusza kazał wydać, a następnie stracić. Około 508 pokonał czterech innych władców frankijskich: Chararyka, Ragnachara, rezydującego w Cambrai, i jego braci — Rignomera, prawdopodobnie rezydującego w Le Mans oraz Richara, po czym wcielił do swego państwa ich ziemie.

U króla Franków zaczęła się przejawiać sympatia do religii chrześcijańskiej. Zachęcała go do tego jego małżonka, Chrodechilda, bratanica króla Burgundów Gundobada.

W 496 lub 497 doszło do konfliktu z Alemanami. Chlodwig według legendy miał zapowiedzieć, że jeśli odniesie zwycięstwo, to zerwie z dawnymi wierzeniami. W toku działań wojennych, w czasie których Chlodwig był wspomagany przez innego króla frankijskiego, Sigiberta Kulawego rozegrała się bitwa pod Zülpich. Frankowie odnieśli w niej zwycięstwo, zaś król Alemanów poległ, co pozwoliło Chlodwigowi opanować część ich ziem.

Według przekazu Grzegorza z Tours Chlodwig dotrzymał słowa i w Boże Narodzenie 496 roku został ochrzczony w Reims przez tamtejszego biskupa, św. Remigiusza.^[2]

Później nakłoniony przez Chrodechildę wyprawił się na Burgundów. Księżniczka pragnęła się zemścić na stryju za śmierć rodziców. Jednak Chlodwig nie spełnił tej prośby a nawet pozyskał jej stryja Gundobada do sojuszu przeciwko Wizygotom Alaryka II. W 507 roku doszło w pobliżu Poitiers do bitwy pod Vouille z Wizygotami, w której poniósł śmierć ich władca.

Największym wyróżnieniem dla króla Franków było nadanie mu godności konsula jako ostatniemu spadkobiercy po zachodnim cesarstwie rzymskim. Pod koniec życia Chlodwig przeniósł dwór do Paryża gdzie umarł w 511 roku.

Po śmierci Chlodwiga I państwo Franków zostało podzielone pomiędzy jego czterech synów — Teodoryka, Chlotara, Childeberta, i Chlodomera.

[edytuj] Państwo Chlodwiga

Wczesnofeudalna monarchia Chlodwiga odbiegała znacznie od wzorów antycznych. Była typowym państwem patrymonialnym. Jej władca tytułował się królem Franków, a ziemie swego królestwa traktował jako osobistą własność patrimonium. Dzielił je według własnego uznania między synów oraz przekazywał w użytkowanie tym, których pragnął wyróżnić lub wynagrodzić.

Dawny parostopniowy podział administracyjny Cesarstwa (na prefektury, diecezje, prowincje i civitates) uległ za czasów frankijskich daleko idącym uproszczeniom. Zachował się najniższy jego stopień civitates. W zmienionych warunkach otrzymały one nazwę ziem (pagi)

Przypisy

 To jest tylko zalążek artykułu biograficznego związanego z chrześcijaństwem i średniowieczem. Jeśli możesz, rozbuduj go.