Choroba Kienböcka
Z Wikipedii
Choroba Kienböcka – opisany w roku 1910 przez Roberta Kienböcka ostatni etap kostnej postaci zespołu wibracyjnego, polegający na stwierdzanej radiologicznie jałowej martwicy kości księżycowatej. Objawy kliniczne są łagodne i niespecyficzne, mają postać bólów spoczynkowych, niekiedy ograniczenia ruchomości w nadgarstku. Chorobę Kienböcka leczy się poprzez ograniczenie ekspozycji na wibracje i unieruchomienie nadgarstka na około 12-14 tygodni.
[edytuj] Bibliografia
- Franciszek Kokot Choroby wewnętrzne (Warszawa 1996) ISBN 83-200-1960-5.