Choroba itai-itai

Z Wikipedii

Choroba itai-itai (jap. イタイイタイ病 itai-itai byō, zwana też chorobą ouch-ouch) – udokumentowany przypadek masowego zatrucia kadmem, który został opisany w 1964 roku w prowincji Toyama w Japonii. Nazwa pochodzi od japońskiego słowa określającego silny ból (痛い itai), który w tej chorobie występował w kręgosłupie i stawach. Określenie itai-itai zostało ukute przez miejscowych^[1]. Od 1910 kadm był uwalniany w znaczących ilościach w wyniku działań górniczych i pierwsze przypadki choroby pojawiły się około 1912^[1]. Kopalnie nadal są czynne, a stopień skażenie kadmem pozostaje wysoki, ale lepsze odżywianie i opieka medyczna zmniejszyła występowanie choroby^[2].

W prowincji Toyama uprawiano ryż na polach nawożonych ściekami o dużej zawartości kadmu, pochodzącymi z zakładów przemysłowych. Ludzie zamieszkujący te tereny spożywali ryż, w którym zawartość kadmu dochodziła do 1 μg/g. W skutek gromadzenia się tego pierwiastka, rozwijała się choroba, której typowe objawy to:

• ubytek niezbędnych związków mineralnych z kości i ich zniekształcenie,
• nadmierna łamliwość kości
• charakterystyczny kaczy chód
• silne bóle w lędźwiach i mięśniach
• ciężkie uszkodzenia nerek

Jest to jeden z czterech znanych przypadków masowych zatruć w Japonii^[3], spowodowanych zanieczyszczeniem środowiska przez przemysł.

[edytuj] Bibliografia

• Steńczuk Witold (red.), Toksykologia. Podręcznik dla studentów, lekarzy i farmaceutów Wydanie IV, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2002, ISBN 83-200-2648-2

Przypisy