Czas pogłosu

Z Wikipedii

Czas pogłosu to parametr obiektywny oceny akustycznej wnętrz określający ich tłumienność.

Definiuje się go najczęściej jako czas spadku poziomu natężenia dźwięku z nagle wyłączonego źródła o 60 dB (do 1/1000000 początkowej wartości) i oznacza jako T₆₀.

Do teoretycznego wyliczania czasu pogłosu korzystamy z empirycznych wzorów:

wzór Sabine'a stosowany dla dużych wnętrz o równomiernej i małej chłonności akustycznej (α_śr < 0.2):

,

gdzie:

• V — objętość wnętrza,
• A — chłonność akustyczna wyznaczana ze wzoru:

A =	∑	Siαi
	i

, gdzie:

• S_i - powierzchnia i-tej płaszczyzny ograniczającej wnętrze,
• α_i - współczynnik pochłaniania i-tej płaszczyzny,

Występujący we wszystkich wzorach na czas pogłosu współczynnik 0.161 może też w zależności od źródeł przyjmować wartości 0.162 lub 0.163. Błąd ten wynika z konieczności konwersji wzoru wyjściowego na metryczny system miar.

wzór Eyringa stosowany dla silnie wytłumionych pomieszczeń o małym czasie pogłosu:

,

gdzie:

• S — całkowita powierzchnia wnętrza,
• α_śr — średni współczynnik pochłaniania powierzchni wnętrza,

zmodyfikowany wzór Eyringa stosowany w przypadku wnętrz o nietypowej wilgotności względnej i objętości większej od 1000 m³:

,

gdzie:

• m - współczynnik zależny od wilgotności względnej i temperatury powietrza w pomieszczeniu oraz od częstotliwości,

wzór Millington-Sette'a stosowany dla wnętrz o nierównomiernym rozkładzie współczynnika chłonności akustycznej:

Kostek, Bożena: Parametry oceny akustyki wnętrz (pl). [dostęp 12 grudnia 2006].

Rutkowski, Leon: Podstawowe wiadomości teoretyczne dotyczące akustyki wnętrz (pl). [dostęp 12 grudnia 2006].

To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny techniki. Jeśli możesz, rozbuduj go.