Czynnik aktywujący płytki

Z Wikipedii

Ten artykuł dotyczy biochemii. Zobacz też: Personal Ancestral File - program genealogiczny.

Typowa cząsteczka PAF - zauważ wiązanie eterowe w pozycji sn-1 oraz grupę acetylową w pozycji sn-2.

Czynnik aktywujący płytki krwi (ang. platelet-activating factor, PAF) — pochodna fosfatydylocholiny błony komórkowej. PAF jest mediatorem wytwarzanym przez komórki tuczne i bazofile, powstaje na skutek bodźca drażniącego komórkę (mediator generowany). Nazwa tego czynnika, odkrytego w latach sześcdziesiątych, została przypadkowo dobrana, gdyż wpływ na trombocyty to jedynie część jego możliwych oddziaływań. Jest wydzielany m.in przez makrofagi, monocyty, neutrofile, eozynofile, ale nie przez limfocyty.

PAF jest w pewnym stopniu odpowiedzialny za wiele objawów reakcji alergicznych m.in. skurcz oskrzeli czy wzrost przepuszczalności naczyń krwionośnych. PAF działa także chemotaktycznie i aktywująco na monocyty i neutrofile.

Ponadto, PAF wydzielany jest przez komórkę jajową po zapłodnieniu i odgrywa ważną rolę w implantacji jaja w ściance macicy. Jest również produktowany w dużych ilościach w płucach płodu w póżnym okresie ciąży i stymuluje produkcję substancji powierzchniowo czynnej (kompleksu białkowo-lipidowego), która zapobiega zapadaniu się płuc u noworodka.

Czynnik aktywujący płytki został odkryty przez francuskiego immunologa Jacques'a Benveniste'a w 1970 roku.

Przeczytaj też zastrzeżenia dotyczące pojęć medycznych na Wikipedii!
Wikiprojekt: Nauki medyczne • Portal: Nauki medyczne