Deklaracja Filadelfijska
Z Wikipedii
Deklaracja Filadelfijska (ang. Declaration of Philadelphia) została przyjęta 10 maja 1944 roku podczas dwudziestej szóstej Sesji Konferencji Ogólnej Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) w Filadelfii.
Dokument składa się z 5 rozdziałów dotyczących celów i zadań MOP, które miały wywoływać wpływ na politykę Krajów Członkowskich:
I część zawiera podstawowy dekalog MOP podkreślając 4 gruntowne zasady, a mianowicie:
- praca nie jest towarem
- wolność słowa i stowarzyszeń są zasadnicze dla trwałego postępu
- nędza gdziekolwiek, stanowi zagrożenie dla dobrobytu wszędzie
- walkę przeciw niedostatkowi powinien podjąć każdy kraj najlepiej przy współpracy z innymi
II część to swoista deklaracja założeń Konstytucji MOP. Podkreśla ona prawo do dobrobytu i rozwoju duchowego bez względu na rasę, wyznanie, wiek; a dążenie do zachowania tego prawa powinno stać u podstaw polityki krajowej i międzynarodowej.
III część stanowią kwestie z zakresu prawa pracy szczególnie zobowiązanie popierania pełnego zatrudnienia; podniesienia standardów pracy i życia; migracji zarobkowej; postępu technologicznego; zabezpieczenie socjalnego; ochrony życia i zdrowia; zamienności pokoleń; równego dostępu do edukacji i kultury.
IV część zakłada współpracę z innymi organizacjami i instytucjami, których działania są sprzeczne z założeniami MOP, w celu osiągnięcia wyznaczonych zadań.
V część propaguje urzeczywistnianie zasad MOP przez wszystkie narody świata z uwzględnieniem możliwości warunkowanych przez rozwój społeczny i gospodarczy.
W 1946 roku jako Załącznik Deklaracja Filadelfijska stała się częścią Konstytucji Międzynarodowej Organizacji Pracy.
