Dyskusja:Dekabryści
Z Wikipedii
[edytuj] Nikita Murawjow
Przywódca dekabrystów był Nikita Murawjow. Michaił działał kilka lat przed powstaniem dekabrystów w organizacjach spiskowych, które później zrodziły dekabrystów ale już około 1821 r. tę działalność porzucił. Został aresztowany jak mnóstwo ludzi, którzy mieli związek z działalnością spiskową ale żadnym przywódcą nie był. popszes 02:40, 5 mar 2006 (CET)
[edytuj] Konstanty Pawłowicz
Rezygnacja z praw do tronu przez wielkiego księcia Konstantego Pawłowicza była podyktowana nie jego charakterem i stanem umysłu, ale faktem, że w 1820 roku popełnił on mezalians żeniąc się z osobą nie pochodzącą z rodu panującego (Joanna Grudzińska).
Małżeństwo Konstantego Pawłowicza było niezgodne z prawem dynastycznym Romanowów wydanym w 1797 roku przez cara Pawła I Romanowa. Aby je obejść i zachować tytuł wielkoksiążęcy Konstanty w 1819 roku zrzekł się praw do tronu na rzecz młodszego brata Mikołaja Pawłowicza. Decyzja ta miała charakter tajny i była znana zaledwie kilku osobom z rodziny cesarskiej. 16 sierpnia 1823 roku car Aleksander I Romanow wydał manifest o następstwie tronu, w którym potwierdził oficjalnie utratę praw do tronu przez Konstantego. Akt ten zachowano jednak w tajemnicy, aż do śmierci Aleksandra I.
Gdy car Aleksander I nagle zmarł w 1825 roku doszło do zamieszania w Rosji i krótkotrwałego kryzysu państwowego. Niezorientowani w sytuacji wojskowi i urzędnicy zaczęli składać przysięgę na wierność carowi Konstantemu. Tymczasem sam Konstanty milczał i w dniach 19 listopada - 13 grudnia 1825 nie czynił żadnych kroków wyjaśnienia publicznie swojej dynastycznej pozycji.
Gdy 13 grudnia 1825 roku Mikołaj I odebrał przysięgę wierności od: Rady Państwa, Senatu, Świętego Synodu i dowódców Gwardii w wojsku pojawiło się zdezorientowanie. Sytuację wykorzystali spiskowcy, którzy od dłuższego czasu szukali sposobnej okazji dla swojej rewolucji. Wykorzystując hasło: Niech żyje car Konstanty Pawłowicz przekonali do siebie część wojskowych i odmówili przysięgi na wierność carowi Mikołajowi I. Był to impuls do Powstania Dekabrystów.
Literatura:
- Andrzej Andrusiewicz. Carowie i cesarze Rosji. Warszawa 2001. ISBN 83-7311-126-3
