Diagram Jabłońskiego
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Diagram Jabłońskiego jest to obrazowe przedstawienie schematu zjawisk luminescencyjnych.
Diagram Jabłońskiego stanowi uproszczony obraz względnego rozmieszczenia poziomów energii elektronowej cząsteczki. Poziomy oscylacyjne danego stanu elektronowego leżą jeden pod drugim, ale względne rozmieszczenie kolumn w poziomie nie jest związane z odległością międzyjądrową w poszczególnych stanach.
Między stanem podstawowym C, a wzbudzonym F występuje stan metatrwały M. Po wzbudzeniu elektronu do poziomu F (przejście a na rysunku) może on spaść bezpośrednio na poziom podstawowy (przejście b), a średni czas pobytu w stanie wzbudzonym F jest bardzo krótki (
s). Następuje wówczas emisja kwantu fluorescencji.
Jeśli jednak elektron z poziomu F spada bezpromieniście na poziom metatrwały M, to pozostaje on na nim, dopóki energia cieplna (lub inny rodzaj energii) nie podniesie go z powrotem do poziomu F. Elektron podniesiony do poziomu F wraca do poziomu podstawowego, emitując kwant fosforescencji (przejście d), ale opóźniony w stosunku do fluorescencji. Czas życia poświaty fosforescencji zależy od temperatury i wydłuża się wraz z jej obniżaniem. Dla fluorescencji czas ten albo nie zależy od temperatury wcale, albo zależy bardzo słabo.
W temperaturach bardzo niskich przejścia ze stanów M do F, a więc i przejścia od F do C po przerwaniu wzbudzenia zachodzą bardzo rzadko. Mówi się wówczas o fosforescencji zamrożonej. W warunkach zamrożenia fosforescencji zaczynają grać pewną rolę bezpośrednie przejścia ze stanu metatrwalego na poziom podstawowy (przejścia e). Otrzymane wówczas słabe świecenie nazywa się fluorescencją długożyciową.
