Dipol pętlowy
Z Wikipedii
Dipol pętlowy jest anteną zbudowaną z dwóch równolegle połączonych dipoli prostych zasilanych w połowie jednego z nich. Charakterystyki promieniowania dipola pętlowego są podobne do odpowiadającego mu dipola prostego. Różnica w płaszczyźnie wertykalnej polega na tym, że zamiast jednakowego promieniowania we wszystkich kierunkach, zaobserwować można wzrost wzmocnienia po stronie elementu z zasilaniem. W płaszczyźnie horyzontalnej zaobserwować można nieco "płytsze" minima promieniowania. Zniekształcenia charakterystyki są tym większe, im większa jest odległość między elementami dipola. Wynika to z faktu, że boczne łączenia funkcjonują jako dodatkowe krótkie anteny.
Różnice występują też w rozkładzie prądu wzdłuż dipola. Ponieważ obie części dipola są ze sobą połączone (obwód zamknięty), na końcach ramion pojawia się niezerowa wartość prądu.
Impedancja wejściowa dipola pętlowego wynosi 300 Ω, czyli jest czterokrotnie większa od impedancji dipola prostego, ale również posiada jedynie część rzeczywistą (w rezonansie). Jest to spowodowane występowaniem silnego sprzężenia między elementami dipola i transformacji impedancji. Pozwala to na zasilanie go bezpośrednio z linii symetrycznej (kabel o impedancji 300 Ω).
Pasmo częstotliwościowe dipola pętlowego jest znacznie większe niż dipola prostego.
[edytuj] Bibliogralia:
- Jarosław Szóstka "Fale i anteny", Wydawnictwa Komunikacji i Łączności Warszawa 2000, 2001
