Dobra praktyka morska

Z Wikipedii

Dobra Praktyka Morska - w skrócie DPM, pojęcie w którym mieszczą się skodyfikowane przepisy np. Międzynarodowe Prawo Drogi Morskiej (MPDM), jak i zdrowy rozsądek, doświadczenie, zdolność przewidywania, rzetelność wykonywania swoich obowiązków. Terminem tym posługują się marynarze, żeglarze, stoczniowcy i portowcy. Jest stosowana we wszystkich nieoczekiwanych i nieprzewidzianych sytuacjach a przede wszystkim w codziennych rutynowych działaniach, czynnościach na jednostkach pływających. Na ten termin powołuje się również Izba Morska w swoich orzeczeniach.

O Dobrej Praktyce Morskiej pisano:

„	Zwykła praktyka morska to tylko taka praktyka, która jest dobra. Praktyka będąca wyrazem rozsądku, staranności i przezorności marynarza [...] Podstawą do oceny każdego zwyczaju i zaliczenia go do zwykłej, a więc dobrej praktyki morskiej, jest wiedza, doświadczenie, poczucie odpowiedzialności za bezpieczeństwo statku, uzasadniona pewność, że określone postępowanie nie stwarza zagrożenia dla bezpieczeństwa żeglugi.	”
— rektor WSM w Gdyni kpt. żw. Władysław Rymarz "MPDM", Wydawnictwo Morskie Gdańsk 1982r.

„	[...]dobra praktyka morska to: całokształt pisanych i - przede wszystkim - niepisanych generalnych zaleceń postępowania, które można uważać za uosobienie zdrowego rozsądku żeglarza.	”
— Nicholas Monsarrat "Okrutne Morze", Wydawnictwo MON Warszawa 1988r.