Dom dziecka
Z Wikipedii
Dom dziecka – całodobowa placówka opiekuńczo-wychowawcza typu socjalizacyjnego.
Do domów dziecka kierowane są dzieci i młodzież, których potrzeby stale lub okresowo nie mogą być zaspokajane w domu rodzinnym[1]. Oznacza to, że domy dziecka są powołane do istnienia nie tylko dla sierot, ale także dla dzieci i młodzieży zaniedbanych środowiskowo, których rodzina nie wywiązuje się z powierzonych zadań. Takie dzieci i młodzież nazywana jest wtedy sierotami społecznymi. Według badań GUSu, w roku 1997 istniało w Polsce 351 domów dziecka, w których przebywało prawie 18 000 dzieci i młodzieży. Tylko ok. 3% z tej liczby stanowiły sieroty naturalne.
Dom dziecka[2]:
- zapewnia dziecku opiekę całodobową i wychowanie oraz zaspokaja jego niezbędne potrzeby
- zapewnia zajęcia wychowawcze, korekcyjne, kompensacyjne, logopedyczne, terapeutyczne, rekompensujące braki w wychowaniu w rodzinie i przygotowujące do życia społecznego, a dzieciom niepełnosprawnym - odpowiednią rehabilitację i zajęcia specjalistyczne
- zapewnia dzieciom kształcenie, wyrównywanie opóźnień rozwojowych i szkolnych
- podejmuje działania w celu powrotu dziecka do rodziny naturalnej, znalezienia rodziny przysposabiającej lub umieszczenia w rodzinnych formach opieki zastępczej
- pracuje z rodziną dziecka
- organizuje dla swoich wychowanków odpowiednie formy opieki w środowisku, grupy usamodzielniające oraz kontakt z rodzinami zaprzyjaźnionymi
- może prowadzić hostel oraz mieszkanie usamodzielnienia
Przypisy
- ↑ § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 października 2007 r. w sprawie placówek opiekuńczo-wychowawczych (Dz. U. Nr 201, poz. 1455).
- ↑ § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 października 2007 r. w sprawie placówek opiekuńczo-wychowawczych (Dz. U. Nr 201, poz. 1455).
