Dorothea Binz

Z Wikipedii

Dorothea Binz (ur. 16 marca 1920, zm. 2 maja 1947 w Hameln) - jedna z najokrutniejszych nadzorczyń SS pełniących służbę w hitlerowskich obozach koncentracyjnych, była zastępczynią głównej nadzorczyni SS w Ravensbrück.

Urodziła się Dusterlake (miejscowość ta znajdowała się niedaleko Ravensbrück) i uczęszczała do prywatnej szkoły podstawowej do ukończenia 15 roku życia. Potem pracowała jako pomywaczka. Nigdy nie wyuczyła się w żadnym zawodzie. Niezameżna. W 1939 zgłosiła się ochotniczo do lokalnego biura SS z prośbą o przyjęcie do pracy w obozie i 1 września tego roku skierowana została KZ Ravensbrück celem przeszkolenia. Służyła początkowo w kuchni i pralni jako SS-Aufseherin, podlegając następującym głównym nadzorczyniom:

Anne Zimmer 1939-1940 Joanna Langefeld (1941-06.1942) Maria Mandel (06.1942-10.1942) Joanna Langefeld (10.1942-04.1943) Klein (04.1943–07.1943)

Od września 1940 do czerwca 1943 Binz była szefową bloku karnego, w którym znajdował się tzw. bunkier (78 cel 2x2,5 m), gdzie mordowano i torturowano więźniarki. Skazanie na bunkier prawie zawsze kończyło się śmiercią.

W sierpniu 1943 awansowała na Stellvertretende Oberaufseherin (zastępczynię głównej nadzorczyni), a jej zachowanie wobec więźniarek było coraz bardziej sadystyczne. Między 1943 a 1945 szkoliła i wydawała polecenia ponad tysiącu nadzorczyń SS. Binz jest odpowiedzialna za wyszkolenie najbardziej okrutnych strażniczek, takich jak Ruth Neudeck. Strażniczki te wysłane zostały następnie do wielu obozów hitlerowskich w okupowanej przez III Rzeszę Europie. Ostatecznie Binz podlegało ok. 100 tysięcy uwięzionych.

W Ravensbrück Binz na każdym kroku biła i kopała więźniarki, uderzała je biczem lub szczuła psem. Brała udział w niemal wszystkich egzekucjach. W 1944, gdy do obozu trafiło wielu więźniów z Auschwitz-Birkenau, Majdanka, Stutthofu i Płaszowa oraz wybudowano w Ravensbrück komory gazowe, dokonywała licznych selekcji wśród więźniarek. Binz dbała także by więźniarki cierpiały z głodu i zimna, a także by podległe jej funkcjonariuszki SS odznaczały się odpowiednią brutalnością. Budziła takie przerażenie, iż gdy pojawiała się na apelu, na placu zapadała śmiertelna cisza.

Binz romansowała z esesmanem Edmundem Bräuningiem, kierownikiem obozu od lipca 1943. Dwójka ta często przechadzała się po obozie, śmiejąc się serdecznie podczas oglądania maltretowanych więźniarek. Para ta mieszkała razem w domu, położonym poza terenem obozu do grudnia 1944, gdy Bräuning został przeniesiony do Buchenwaldu.

Binz zbiegła z Ravensbrück podczas marszu śmierci, ale została schwytana przez aliantów 3 maja 1945. Została umieszczona przez Brytyjczyków w więzieniu, następnie zasiadła na ławie oskarżonych w pierwszym procesie załogi Ravensbrück przed brytyjskim Trybunałem Wojskowym w w hamburskim budynku „Curio-Haus“. Częściowo przyznała się do bicia więźniów. Wobec ogromu zbrodni, 3 lutego 1947 skazana na śmierć przez powieszenie. Apelację jej obrońcy oddalono i 31 marca tego roku wyrok stał się prawomocny. 2 maja 1947 rano o godzinie 9:01 została powieszona przez angielskiego kata Alberta Pierrepointa w więzieniu Hameln razem z dozorczyniami Elisabeth Marschall i Gretą Bösel.