Douglas DC-3

Z Wikipedii

Douglas DC-3
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Douglas
Typ	samolot pasażerski i transportowy
Załoga	2
Historia
Data oblotu	17 grudnia 1935
Dane techniczne
Napęd	2 gwiazdowe Pratt & Whitney Twin Wasp S1C3G1
Moc	2 × 895 kW
Wymiary
Rozpiętość	28,96 m
Długość	19,65 m
Wysokość	5,16 m
Powierzchnia nośna	91,70 m²
Masa
Własna	8.300 kg
Użyteczna	11.400 kg
Startowa	12.700 kg
Osiągi
Prędkość maksymalna	381 km/h
Prędkość przelotowa	274 km/h
Prędkość wznoszenia	344 m/min
Pułap	7,315 m
Zasięg	1,650 km
Dane operacyjne
Liczba miejsc
21 do 28, lub 14 miejsc leżących
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

DC-3 (Douglas Commercial 3) – amerykański samolot pasażerski i transportowy. Jeden z najpopularniejszych samolotów w historii transportu lotniczego. Znacznie przyczynił się do popularyzacji podróży lotniczych w latach 30 i 40 XX wieku, jest uznawany za jeden z najbardziej udanych i znaczących samolotów w historii lotnictwa.

W wersja wojskowa znana jest jako Douglas C-47 Skytrain.

Spis treści 1 Historia 2 Licencje 3 Wersje 3.1 Cywilne 3.2 Wojskowe 4 Ciekawostki 5 Przypisy

[edytuj] Historia

DC-3 powstał jako rozwinięcie poprzedzającego go modelu DC-2. W odpowiedzi na zgłoszone przez linie lotnicze American Airlines zapotrzebowanie na samolot z miejscami leżącymi, przeznaczony do obsługi nocnych lotów transkontynentalnych na terenie USA, Douglas opracował pierwszą wersję DC-3, zwaną DST (Douglas Sleeper Transport). Samolot był wyposażony w 14 miejsc leżących. Obok DST powstała wersja "dzienna", mieszcząca 21 pasażerów.

Pierwszy lot odbył się 17 grudnia 1935, w 32 rocznicę pierwszego lotu Braci Wright. Rozkładowe loty DST zostały zainaugurowane 18 września 1936. Samolot okazał się dużym sukcesem komercyjnym. Opinia kierownictwa American Airlines głosiła, że jest to pierwszy samolot zarabiający pieniądze na przewozie pasażerów, bez dotacji rządowych^[1].

Podczas II wojny światowej wiele cywilnych DC-3 zostało wcielonych do wojskowych sił powietrznych. Produkowano też duże ilości wersji wojskowych – C-47, R-4D i Dakota. Całkowita produkcja, łącznie z licencyjnymi Lisunowami Li-2 w ZSRR i Showa L2D w Japonii, wyniosła co najmniej 17.276 egzemplarzy^[2].

Po wojnie duża ilość DC-3 została wycofana z służby w lotnictwie wojskowym i trafiła do sprzedaży. Niska cena, w połączeniu z prostą i ekonomiczną eksploatacją, sprawiły że samoloty te stały się podstawą flot wielu linii lotniczych na całym świecie. Wprowadzony do sprzedaży nowy model Super DC-3 nie sprzedawał się dobrze, ze względu na dużą konkurencję ze strony tańszych samolotów używanych, dostępnych na rynku.

Na początku XXI wieku kilkaset egzemplarzy DC-3 znajduje się w eksploatacji, głównie jako samolot transportowy, ale też pasażerski. Wiele samolotów przeszło modyfikacje, obejmujące konstrukcję kadłuba, skrzydeł, jak również wymianę silników. Część DC-3 wyposażono w silniki turbośmigłowe.

[edytuj] Licencje

Licencję na ten samolot zakupił m.in. ZSRR i był on tam produkowany pod nazwą Li-2. Był to samolot podobny do DC-3, jednak miał inne (słabsze) silniki (ASz-62IR), zmienione podwozie, inne drzwi i wiele innych szczegółów. Był też gorzej wyposażony w urządzenia radiowo-nawigacyjne.

[edytuj] Wersje

[edytuj] Cywilne

• DST
• DC-3
• DC-3A
• DC-3-253
• DC-3-267
• Super DC-3

[edytuj] Wojskowe

• C-47 Dakota I
• C-53 Dakota II
• C-47A Dakota III
• C-47B Dakota IV
• C-47C

[edytuj] Ciekawostki

• Brytyjskie wersje wojskowe nazywane były Dakota. Nazwa ta pochodziła od akronimu DACoTA, oznaczającego Douglas Aircraft Company Transport Aircraft – samolot transportowy firmy Douglas Aircraft Company^[3]

[edytuj] Przypisy

1. ↑ http://www.boeing.com/history/mdc/dc-3.htm
2. ↑ http://www.airportjournals.com/Display.cfm?varID=0512008
3. ↑ http://www.boeing.com/history/mdc/skytrain.htm