DPCM
Z Wikipedii
DPCM ( ang. Differential Pulse Code Modulation) – to metoda kompresji stratnej przeznaczona głównie dla sygnałów dźwiękowych. Różnicowa modulacja kodowo-impulsowa (DPCM) opiera się na zasadach kodowania sygnału zastosowanych w modulacji kodowo-impulsowej (PCM). Różnica polega na tym, że nadajnik DPCM próbkuje otrzymany sygnał a następnie koduje jedynie różnicę pomiędzy próbką rzeczywistą a przewidywaną. Zatem słowa kodowe metody DPCM reprezentują różnice pomiędzy próbkami natomiast słowa kodowe metody PCM konkretne wartości próbek. Odbiornik odtwarza oryginalny sygnał na podstawie przewidzianej przez siebie wartości oraz otrzymanej różnicy.
Efektywność DPCM zależy od zdolności algorytmu predykcji (przewidywania), który może być bardziej lub mniej złożony jednak jego wynik zawsze uzyskuje się w oparciu o poprzednie wartości próbek.
Jeśli w kanale transmisyjnym nie występują szumy to sygnał wyjściowy odbiornika różni się od oryginalnego sygnału wejściowego tylko błędem kwantyzacji.
Rozszerzeniem metody DPCM jest technika ADPCM.
Spis treści |
[edytuj] Podstawy analityczne
Predykcja wartości próbki n:
( 
- współczynnik predykcji )
Sygnał wejściowy kwantyzatora (błąd predykcji):
Sygnał wyjściowy kwantyzatora:
(
- błąd kwantyzacji)
Sygnał zrekonstruowany:
[edytuj] Zysk przetwarzania
Stosunek sygnał - szum na wyjściu DPCM:
-odpowiednio wariancja oryginalnego sygnału wejściowego i błędu kwantowania)
Zysk przetwarzania:
- wariancja błędu predykcji)
[edytuj] Zalety i Wady
Zalety:
- DPCM pozwala zakodować sygnał na mniejszej liczbie bitów niż PCM
- stosunek sygnał - szum kwantowania jest lepszy o 4 - 11dB niż w przypadku standardowego systemu PCM (dotyczy kodowania sygnałów mowy)
Wady:
- gdy sygnał wejściowy zmienia się zbyt szybko, filtr predykcyjny może za nim nie nadążyć co skutkuje zniekształceniami.
