Dyfrakcja elektronów niskiej energii
Z Wikipedii
LEED - (en. Low Energy Electron Difraction) to dyfrakcja elektronów niskiej energii używana do badania struktury krystalograficznej powierzchni ciał stałych. Używana jest również nazwa dyfrakcja niskoenergetycznych elektronów.
W badaniu struktury krystalicznej używa się wiązki elektronów o energii od 10 do 1000 eV. Wiązka elektronów jest bardzo silnie rozpraszana przez badane ciało stałe, stąd głębokość penetracji nie przekracza kilku lub kilkunastu stałych sieci. Wynikiem tego jest ograniczenie zastosowania metody LEED tylko do badania wiązki odbitej. Informacje uzyskane z eksperymentu dotyczą tylko struktury warstwy powierzchniowej materiału.[1]
Eksperyment przeprowadza się w warunkach ultrawysokiej i czystej próżni, rzędu 10-9 [mbar], niezbędnej do zachowania drogi swobodnej elektronów w całym układzie pomiarowym.
