Dysfunkcja narkotyzująca
Z Wikipedii
Dysfunkcja narkotyzująca – negatywny skutek długofalowego oddziaływania środków masowego przekazu na odbiorców. Termin oznacza postępujące uzależnienie odbiorców od mediów oraz związane z nim przeświadczenie, że pozyskiwanie aktualnych informacji powoduje, iż pełniej, bardziej świadomie i aktywnie uczestniczą w życiu społecznym. Tymczasem dysfunkcja narkotyzująca prowadzi do pasywnej obserwacji rzeczywistości, sprawia, że odbiorcy stają się raczej obserwatorami niż zaangażowanymi uczestnikami życia społecznego. Odbiorcy zamiast działać, przyglądają się. Popadają w zastępcze przeżywanie rzeczywistości. Dysfunkcja narkotyzująca prowadzi do empatii, odrętwienia, pasywności społecznej i atomizacji – zawsze odbywa się kosztem ograniczenia kontaktów interpersonalnych i relacji ze światem zewnętrznym. Termin wprowadzony przez Paula Lazarsfelda i Roberta Mertona w przedstawionej w 1948 r. typologii funkcji mediów masowych.
[edytuj] Bibliografia
- John Fiske, Kluczowe pojęcia w komunikowaniu i badaniach kulturowych, Wydawnictwo ASTRUM, Wrocław 2005, ISBN 83-7249-144-5.
- Walery Pisarek, Słownik terminologii medialnej, UNIVERSITAS, Kraków 2006, ISBN 83-242-0517-9.
