Edmondo De Amicis
Z Wikipedii
Edmondo De Amicis (ur. 21 października 1846 w Oneglia - prow. Imperia, rej. Liguria zm. 11 marca 1908 w Bordigherze)- włoski pisarz i dziennikarz. Autor powieści dla młodzieży Serce.
Spis treści |
[edytuj] Młodość
Edmondo De Amicis uczęszczał początkowo do szkoły w Cuneo potem do liceum w Turynie. W wieku 16 lat wstąpił do Akademii Wojskowej w Modenie i został oficerem w nowym królestwie Włoch. 24 lipca 1866 brał udział jako podporucznik w bitwie z Austriakami pod Custozą niedaleko Werony, która zakończyła się porażką nieudolnie dowodzonych wojsk włoskich. Klęska ta spowodowała rozczarowanie, które go skłoniło do opuszczenia wojska. De Amicis był nastawiony bardzo patriotycznie i uważał armię za ważny element przyczyniający się do zjednoczenia Włoch. Zalecał dyscyplinę wojskową jako środek wychowawczy.
[edytuj] Dziennikarz
We Florencji, dokąd udał się ze względów służbowych, pisał na ten temat oraz opisywał swe doświadczenia wojenne w szeregu krótkich opowiadań, które po raz pierwszy opublikował w zbiorze La vita militare (1869) w czasopiśmie L'Italia militare, organie ministerstwa wojny. Kiedy krótko potem opuścił armię, został korespondentem florenckiej gazety la Nazione i uczestniczył między innymi w zdobyciu Rzymu w 1870. W tym czasie powstały szkice z podróży: Spagna -Hiszpania (1872), Ricordi di Londra – Wspomnienia z Londynu (1873), Olanda -Holandia (1874), Marocco -Maroko (1876), Costantinopoli -Konstantynopol (1878-79), Ricordi di Parigi – Wpomnienia z Paryża (1879).
[edytuj] Serce
17 października 1886, w pierwszy dzień roku szkolnego we Włoszech, wydawnictwo Treves wydało jego pierwszą powieść Cuore - Serce (wyd. pol. 1887), która natychmiast odniosła sukces. W ciągu kilku następnych miesięcy wydawano ją wielokrotnie, przetłumaczono na wiele języków. Ta przeznaczona dla młodzieży książka była bardzo ceniona za bogactwo bodźców moralnych i patriotycznych, idei zjednoczenia, natomiast przez niektórych katolickich polityków była ostro krytykowana, ponieważ obawiali się, że nie respektowała interesów Watykanu. Książka ta traktowana jako arcydzieło literackie, weszła na stałe do kanonu literatury dla dzieci i młodzieży na całym świecie.
[edytuj] Późniejsze lata
Około roku 1890 De Amicis zbliżył się do idei socjalizmu. Z przekonania został członkiem partii socjalistycznej. Zmiana ta jest zauważalna w jego późniejszych dziełach, w których poświęcał uwagę problemom najbiedniejszych warstw społecznych. Pisze takie książki jak Sull'oceano (1889), w której opowiada o złych warunkach życia ubogich włoskich emigrantów (miał okazję poznać je objeżdżając jako dziennikarz Amerykę Południową) , Il romanzo di un maestro (1890), Amore e ginnastica (1892), Maestrina degli operai (1895), La carrozza di tutti (1899). Prócz tego pisze wiele artykułów odnoszących się do problemów socjalnych mieszkańców Turynu, które zebrał w książce Questione sociale (1894). Jego ostatnimi dziełami były L'idoma gentile (1905) i Nuovi ritratti letterari e artistici (1908) oraz Ricordi d'un viaggio in Sicilia (1908) Ostatnie lata życia zostały naznaczone tragediami: śmiercią jego matki, od której był bardzo zależny, częstymi konfliktami z żoną Teresą Boassi ulegającą atakom, których punktem szczytowym było samobójstwo ich syna Furia. Edmondo de Amicis zmarł w roku 1908 w Bordigherze .
