Edward de Bruce

Z Wikipedii

Edward de Bruce (średniow. gaelicki :Edubard a Briuis; współcz. szkocki gaelicki: Eideard Bruis/Iomhair Bruis, ur. ok. 1280 - zm. 14 października 1318) - król Irlandii w latach 1316-1318.

Był synem lorda Annandale, Roberta Bruce'a VII i Marjorie, córki earla Carrick, a bratem Roberta I, króla Szkocji. W latach 1313-1314 wspomagał brata Roberta w walce z Anglikami; w 1313 zdobył 13 angielskich warowni w Galloway. Wiosną tego roku, na polecenie Roberta, obległ zamek w Stirling. Zniecierpliwiony przeciągającym się przez rok oblężeniem, wiosną 1314 zdołał uzyskać od komendanta tego zamku zobowiązanie poddania go, jeśli do 24 czerwca nie nadciągnie armia króla Anglii Edwarda II. W 1315, kiedy Robert Bruce został wezwany do Irlandii przez arcykróla Domnalla O'Neille'a, który przekazał mu swoje uprawnienia do tronu, brat przekazał te uprawnienia Edwardowi. Po odniesieniu kilku zwycięstw nad Anglikami Edward opanował Ulster. Jego władzę uznały wszystkie niezależne królestwa iryjskie, a nawet niektórzy baronowie anglo-normandzcy. Koronowany w maju 1316, nie zdołał jednak zająć Dublina. Kontynuował walkę, mimo przybycia z Anglii silnej armii Rogera Mortimera. Został pokonany w bitwach pod Dublinem i Athenry. 14 października 1318 poległ w bitwie pod Dun Dealgan, pokonany przez armię Johna de Birmingham.

Prawdopodobnie był żonaty z Isabellą, córką Johna de Strathbogie, IX Earla Atholl, z którą miał syna, Aleksandra Bruce'a (zm. 1333).