Eliasz Chaim Majzel
Z Wikipedii
Eliasz Chaim Majzel (ur. 1821 w Gródku, zm. 19 maja 1912 w Łodzi) - polski rabin, od 1874 roku aż do śmierci Naczelny Rabin Łodzi.
Urodził się w Gródku na Wileńszczyżnie. Był prawnukiem gaona Arona Szmula Kajdamowera i wnukiem po kądzieli gaona Eliezera Grajwera. Nauki pobierał w Kownie i Wołoszczynie. W wieku 17 lat został rabinem i bojął urzad w rodzinnej miejscowości. Nastpnie w latach 1864-1867 był rabinem w Próżanie i w latach 1867-1873 w Łomży. W 1874 roku został wbrany na Naczelnego Rabina Łodzi.
Był jednym z największych i zarazem najdłużej pełniącym swoją funkcję rabinem w Łodzi. Za jego czasów nastąpiła rozbudowa gminnych synagog, znaczny rozwój szkolnictwa żydowskiego. Znany był z dbałości o odpowiedni poziom wykształcenia podległych sobie rabinów, a także z niezwykłej dobroczynności i działalności charytatywnej. Potrafił łagodzić spory pomięcy ortodoksami i chasydami a Żydami postępowymi, cieszył się ogromną popularnością wśród łódzkiej społeczności żydowskiej. Doprowadził także do powstania szpitala żydowskiego (obecnie Szpital im. S. Szterlinga).
Eliasz Chaim Majzel jest pochowany na nowym cmentarzu żydowskim przy ulicy Brackiej w Łodzi. Co roku w jorcajt rabina, do jego grobu pielgrzymują liczni Żydzi z całego świata.
