Epoka mykeńska
Z Wikipedii
Epoka mykeńska - nazwa nadana przez historyków okresowi w dziejach Grecji od XVI do XII w. p.n.e., w którym Achajowie stworzyli, głównie na Peleponezie, wysoko rozwiniętą kulturę; nazwa ta pochodzi od Myken, gdzie odkryto największe ruiny achajskich budowli. Stanowiła ona najprawdopodobniej czas przewagi morskiej Greków. Dominację Achajów przerwały wędrówki ludów we wschodnim obszarze Morza śródziemnego, w których trakcie uległa zniszczeniu kultura mykeńska, a Peloponez został opanowany przez inne, przybyłe z północy, plemię greckie –Dorów. Od tego momentu aż do VIII w. p.n.e. w Grecji zapanowały tzw. wieki ciemne, a przodownictwo na śródziemnomorskich szlakach przeszło w ręce semickich Fenicjan.
== Achajowie i epoka mykeńska
Okres rozkwitu Krety zakończył się gwałtownie w XV w.p.n.e. Wiele wskazuje na to, iż potęgę wyspy nadwyrężyło najpierw trzęsienie ziemi, a następnie jej bogactwa ściągnęły najazd indoeuropejskich plemion greckich, określonych w tradycji historycznej mianem Achajów. Plemiona te osiedliły się w Grecji, głównie na Peloponezie, już na przełomie III i II tys.p.n.e., wypierając lub podporządkowując sobie miejscową ludność. W ciągu następnych wieków Achajowie utrzymywali kontakty z pobliską Kretą, korzystając z jej dorobku cywilizacyjnego. Po załamaniu się kultury minojskiej nie tylko zagarnęli skarby Kreteńczyków, ale także przejęli dominującą pozycję na morzu. ==
