Erik Magnus Staël von Holstein

Z Wikipedii

Baron Erik Magnus Staël von Holstein

Baron Erik Magnus Staël von Holstein, (ur. 25 X 1749 w Loddby, w Szwecji, zm. 9 V 1802 w Poligny) - szwedzki ambasador we Francji.

Spis treści

1 Biografia
- 1.1 Ambasada w Paryżu
  - 1.1.1 Potomstwo
2 Bibliografia
3 Linki zewnętrzne

[edytuj] Biografia

Zbyt niezależna od sztokholmskich instrukcji polityka Staëla von Holsteina, doprowadziła do nadzorowania jego dyplomatycznych poczynań przez innych wysłanników szwedzkich w Paryżu - formalnie mu podporządkowanych.

[edytuj] Ambasada w Paryżu

Erik Magnus był szambelanem królowej Szwecji Zofii Magdaleny Duńskiej od 1772 roku. W roku 1783 został szwedzkim chargé d'affaires na dwór Francji, a w 1785 uzyskał tytuł ambasadora Szwecji we Francji, którym był do roku 1792.

W roku 1787 szwedzki poseł w Konstantynopolu Gerhard Johan von Heidenstam został oskarżony przez jego francuskiego odpowiednika de Choiseul-Gouffiera o nielojalne wobec francuskiego sojusznika postępowanie posła szwedzkiego. Heidenstam i ambasador brytyjski Sir Robert Ainslie, wspomagani przez posła pruskiego Bernharda Wilhelma von Goltz, starali się bowiem przekonać Turków by nie przyjmowali warunków pokojowych, które proponowała Francja, jako pośredniczka z wrogiem Turcji - Rosją. Staël von Holstein jako szwedzki ambasador w Paryżu bronił kolegi przed oskarżeniami francuskiego MSZ de Montmorina. Przebywający wtedy w Paryżu Sir Hugh Elliot zrozumiał stanowisko szwedzkie i bronił postępowania Gustawa III w Londynie.

Dnia 21 stycznia 1786 poślubił córkę francuskiego ministra finansów Jacques Neckera, pannę Anne Louise Germaine de Staël, znaną potem jako pisarka Madame de Staël.

W roku 1789 pozyskał do służby Szwecji niemieckiego dyplomatę, barona Georga Josefa von Brentano, by wypełnił misję specjalną w Stambule. (1789-1791) Armand Marc de Montmorin Saint-Hérem starał się utrudnić przejście Niemca ze służby francuskiej do szwedzkiej. Staël von Holstein był przekonany, że Francja doprowadzi swego "sojusznika" - Turcję do zguby, sam jako Szwed traktował Turcję - sojusznika przeciw Rosji, o wiele poważniej, starał się więc pod nosem Francuzów, ostrzec Turków.

21 kwietnia 1789 roku von Brentano wszedł w Nicei na statek płynący do Turcji. Listy dla Brentano miał tłumaczyć wybitny znawca Turcji Ignatius Moudragea d'Ohsson. D'Ohsson doradził baronowi, by ten podarował wielkiemu wezyrowi oprawiony w diamenty portret Gustawa III. Erik Magnus Staël von Holstein polecił wykonać taki portret za 13.500 liwrów w Hadze.

W 1789 roku przekupił Jacques'a Malleta du Pan, wydawcę "Mercure de France" by przedstawiał sprawy szwedzkie w korzystniejszym świetle.

Wobec słabości Francuzów w wypełnianiu zobowiązań sojuszniczych, Erik Magnus Staël von Holstein dążył do stopniowego wyrzucenia ich z sojuszu Szwecja-Turcja-Francja (przeciw sojuszowi: Rosja-Austria-Dania) i zastąpieniu jej Prusami. Był z znakomitych stosunkach z pruskim posłem w Paryżu Bernhardem Wilhelmem von Goltz. Gdy w drugiej połowie 1790 roku Szwecja pogodziła się z Rosja, urażony von Goltz unikał kontaktów z szwedzkim kolegą. Prusy miały bowiem nadzieję na użycie Szwecji przeciw Rosji. W miarę poprawnych stosunkach ze Szwedem był jeszcze ambasador brytyjski George Granville Leveson-Gower, 1. książę Sutherland.

Gdy w 1790 roku zmarł cesarz Józef II Habsburg, Staël von Holstein uznał to za dobry znak dla Szwecji, jako że jej największy wróg Katarzyna Wielka traciła najcenniejszego sojusznika.

[edytuj] Potomstwo

Gustava Sofia Magdalena, ur. 1787, zmarła wcześnie.
Gustava Hedvig, ur. 1789, zmarła wcześnie.
Ludvig August, ur. 1 IX 1790. Zmarł we Francji w 1827, kończył linię rodziny. W roku 1827 poślubił Adèle Vernet. Przypuszczano, ze jego prawdziwym ojcem był hrabia de Narbonne (1755-1813), nieślubny syn Ludwika XV.
Mattias Albrekt, ur. 2 X 1792. Kawalerzysta. zginął w pojedynku 12 lipca 1813 w Buchtenberg (Meklenburgia).
Hedvig Gustava Albertina, ur. 8 czerwca 1798, zm. w Paryżu 28 IX 1838. Poślubiła 20 II 1816 w Pizie francuskiego MSZ Victora de Broglie. Jej biologicznym ojcem mógł być Benjamin Constant.

[edytuj] Bibliografia

Zbigniew Anusik, Dyplomacja szwedzka wobec kryzysu monarchii we Francji w latach 1787-1792, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego Łódź 2000, s. 165, 205-209
Herman Lindqvist, Gustavs Dagar, 1998, ISBN 9119642229